Het dagboek van dr. G.H.C. Hart

Zaterdag 29 juni 1940

Het vertrek van de Regeering naar Indië is door de Koningin zelve in een onderhoud met Van Kleffens aan de orde gesteld: Zij weigert te gaan, want Zij kan niet vanwege de warmte. Het is ontzettend, dat een Oranje zulk een argument bezigt: elk argument ware beter en begrijpelijker geweest dan dit eene! En nu is de Regeering, althans een deel daarvan ook weer omgevallen en de brief gaat voorloopig niet uit.

Het standpunt van H.M. is misschien te verklaren, doordat Zij geheel

[p. 31]

verslagen is door de gebeurtenissen en vrijwel niemand ziet, ook de Ministers hoogst zelden. Ik hoop vurig dat Zij over deze depressie spoedig heenkomt. Wij hebben leiding en beslissingen noodig, vooral ten aanzien van het brandende Indië-plan en de Ministerraad in zijn geheel is een volkomen incompetent en impotent lichaam.

(Het volgende sonnet gaf uiting aan mijn - en niet mijn alléén - bezorgdheid over het dralen met de beslissing over het Indië-plan.)

Bruut overweldigd, opengereten door verraad,
Vergruisd door staal- en brandstofovermacht,
Die moed door massa breekt, door trouwbreuk recht verkracht,
Wacht bloedend Holland op een koninklijke daad.

Het vraagt geen strijdlust spuwend radiogepraat,
Geen bom van bondgenoot, die landgenooten slacht;
Dát is het niet, waarop ons Holland zwijgend wacht,
Geen hongerdwang, die vriend en vijand beiden slaat.

Het wacht de reden, waarom Kroon en Kabinet,
In bange stonde Holland's ouden tuin ontvloden,
Toen 't staken van den strijd het groote hart ons brak.

Die reden was: ‘'t Bewind Zal Worden Voortgezet’.
Welaan, maakt waar; gaat scheep, de kans wordt kort geboden,
Dankt God, als aan die Daad niet lijfsgevaar ontbrak.