Den nieuwen Katwycker christelyke Zee-vaert, versien met nieuwe christelijcke gezangen
(1732)–Floris Willemsz. van der Hart–
Auteursrechtvrij
[pagina 78]
| |
Op de Stemme: O Rotterdam verheven soet &c.
FEstus sond Paulus, uyt sijn Stadt
Gevanckelijk na Roomen,
Maar veel onheyl, heeft hy gehad
Eer hy daar is gekomen,
Zy quamen eerst tot Zeydon aan
En sijn van daar weer 't zeyl gegaan,
Cypren in 't Oog zy kregen
De wind die was haar tegen.
Sy quaemen in de Stad Mijra
En sijn van daar gevaren, Met een Schip na Italia
Maar eer sy naauw'lijck waren,
Voor Cnidus, was de wind party
En siet daerom soo voeren zy,
Langs Creta, met veel slavens
Tot in de schoone havens.
Dog eer sy scheyden van het Land
Spraak Poulus tot de Gasten,
O Manne! staakt de Reyse, Want
Het is na de Vasten,
Dies steekt de vaart gansch vol gevaar
Want Stormen Tempeesten zwaer,
Doen nu ter tijde sneven
Veel Scheepe, Lijf en Leven.
Maer siet den hooft-man na 't vermaan
Van Paulus niet en hoorden,
Hy nam den raed des Stiermans aan
| |
[pagina 79]
| |
En volgen's Schippers woorden
Sy voeren weer de Haven uyt,
De wind woey sagjes uyt het zuyd,
Maer haest'lijck deed' na desen
Een zwaer Tempeest, haer vreesen.
Een Storm Curoclijden dat is
Een Storm uyt den Noord-Oosten,
Bragt haer in sulck een droeffenis
Daer haer geen mensch kan troosten,
't Geweldig onweer, dreef haer na
Een Eyland genaamt Claudia,
Waer onder dat sy weken En hare zeylen streken.
Dog 't onweer ging geweldig voort,
Den tweeden dag en derden,
Wierpen sy 't Scheeps-goet over boort,
Op dat sy ligter werden,
Maer laes! haar hope is vergaen,
Want siet Gesternte, Son nog Maen,
Sy in seere vele dagen, Aanschouden nogte zagen.
En als (door 't onweer) hem niemand,
(In lang) met spijs' verzaden,
Sprak Paulus, was men op het land,
Gebleven, 't welk ik rade,
Soo was dit onheyl wel verhoet,
Maar egter nu houd goede moet,
Niemand en zal zijn leven,
Maar 't Schip alleen begeven.
Want daar heeft desen nagt gestaan,
Een engel aan mijn zijden,
Dewelk my dit heeft kond gedaan,
Dies wilt u vry verblyden,
Maar siet ontrent te middernagt,
Vermoede sy dat (onverwagt)
Haer eenig Land genaekten,
't Welk seer verbaast haar maeken.
| |
[pagina 80]
| |
Sy wierpen 't diep-loot over boort,
En vonden twintig vamen,
Sy voere weer een weynig voort,
Daer zy op vijftien quamen,
Vier Anckers bragten de Schip-lien,
Uyt 't Schip, en meende weg te vlien,
Dog Paulus sprak zoo dezen,
Uyt 't Schip gaan, moogt gy vreezen.
Dies hieuwen zy de Touwen af,
En lieten 't Bootje drijven
't Welk seer de Schip-lien occazy gaf,
Om in het Schip te blyven,
Maar als den nagt haest quam ten ent,
Heeft Paulus hem tot haer gewent,
En in lieftaligheden Soo sprak hy dese reden.
't Is heden den veertienden nagt
Die gy gansch sonder eten,
Met veel droefheyd hebt doorgebragt
En niet en hebt gegeten,
Daerom soo volgt nu mijnen raad
En heden u met spijse versaed,
Want niemand van u alle,
Sal een hoofts-hayr ontvalle.
Twee honderd ses-en-t'seventig
Was het getal der zielen,
Die veerthien gantsche dagen zig
Van spys, en dranck, onthielen,
Maar door Paulus vermaning goet
Wierden sy alle kloek van moet,
En hebben (na den eten) De lading, weg gesmeten.
Als 't dag wierd, liepen sy na 't Land
Onkundig waer sy ware,
Soo haast het Schip nu was gestrand,
Brack 't agter van de Bare,
En 't Voor-Schip sat vast op de klip,
| |
[pagina 81]
| |
Elk dreef op stukke van het Schip,
Aen Land, door Gods genaden
En niemands Lijf leed' schaden.
Soo dat dit schrickelijk onweer
Niemand en bragt om 't leven,
Ons kan God in het groost' verseer
Nog altijd, uytkomst geven,
Die in haar nood hem roepen aan
Gelijk als Paulus heeft gedaan,
En vast op hem vertrouwe Die sal hy wel behouwe.
Wel stierluy, als gy scheep sult gaan
Om 't zee-waart in te treden,
Soo neemt in egt, Paulus vermaan
Gebruykt voorsigtigheden,
Want de zee-vaart steekt vol gevaar
Dies neemt den regten Tijd wel waar,
Als gy u gaat bereyden
Om van het Land te scheyden.
En wanneer als het dan geschiet,
Dat u treft zwaar Onweder,
Soo wan-hoopt egter daarom niet,
Gaet tot u ziels bevreder,
En wilt met vierige gebee'n,
Ootmoedig, voor zijn Altaer Tree'n,
Dan sal hy u bewaren, Voor 't geweld der baren.
Hy sal u leyde door zijn hand,
Ja met zijn heyl begaven,
En brengen fris, gesond, te land
In de gewenste haven, Hy sal u leven van den dood
Verlossen, door zijn liefde groot,
Ja hy sal u dan geven, 't Gewenste eeuwig leven.
F. van der Hart. |
|