|
| |
Vierde Uitkomst.
Raguël. Eduna. J. Tobias. Zara.
De Herders met ons vee zyn zoo voor uit gaan dryven,
Dies laat de tyd niet toe hier langer te verblyven,
Azary is by haar, wy volgen op het spoor,
Wy nemen afscheid dan, en blyven dankbaar voor
't Genote goed dat wy zoo gunstig hier ontfangen.
Wat valt dit scheiden zwaar, ay my! my is zo bange.
Lief oeffent uw verstand, gy weet hoe het behoort,
't Valt my ook hard, maar doch myn eens gegeven woord
Is na dees dag zyn wil niet meer te wederstreven,
Dit doet myn vry geley schoon tegens 't hert te geven;
Ik leg het in balans, de liefd en ook de pligt,
d'Een zeid behoud het uw, maar d'ander doem't gezigt
In pligt te strydig aan de vriendschap van zoo oude
En welbekende vriend als Tobias, ik boude
Grontvesten tot pleisier, liet in onrust en zorg
Myn vroom en trouwe vriend, wiens Zoon ik hier verborg
Zo lang uit Vadersoog, om zo geringe reden
Aanvallig voor natuur, als de genegentheden
Van d'Ouders tot haar kind te koesteren, dit besprek
| |
| |
Als diep in 't hart gedrukt, beweegt my haar vertrek
Gematigt aan te zien: ik schep hier myn genoegen
In 't heil van Tobias, 'k wensch dat God ons toevoege
't Geen voor ons dienstig is, gaat dan, myn kinderen, gaat
In vreê, ik wens dat God u met zyn gunst by staat.
Zie daar is dan myn kind, een van myn waardste panden,
Waar aan gy zyt verknogt met onverbreekbre banden,
Geeft haar noit droefheids stof, maar houd haar lief en waard,
Zoo lang u God vergunt dat gy hier leeft op aard.
De bindzels die Gods hand te zamen heeft gebonden,
Bezwyken nimmermeer, maar blyven ongeschonden
Van twist en haat bevryd, zoekt huiskrakeel zyn zaat
Te zaaien, als 't wel vaak in los gehuwde gaat,
't Bekomt zyn wasdom niet, men stut het eer 't kan schynen,
Daar ware liefde heerscht moet alle twist verdwynen.
Ey Moeder weest gerust! uw Dogter volgt een man,
Wiens vrome Vader nooit zyn Zoon ontaerden kan,
Hoe zou een goede boom hier quade vrugten dragen!
Hou op, Lief, deze stof kan my geenzins behagen,
Kreeg Achas goddeloos geen vrome Hiskiä,
En sproot niet uit die deugt verderfelyke scha
Voor Juda, 'k meen Mannas, die door afgoderije
Nu tegenwoordig zoekt gantsch Isrel af te leijen
Van God op 't zelfde spoor, dat ons de banden sloot.
Zoo ryst de toren Gods, en maakt hem deelgenoot
Van onze vreemdelingschap, want rooft hy die zyn eere
Die hemel, aard en lugt kan 't onderst boven keeren
Als in een oogenblik, ja alles wat hier leeft,
Ontsteke met een vlam daar aard en zee voor beeft;
| |
| |
Wat rampen zal den troon van Juda niet verdelgen,
Jehovaas grimmigheid zal d'Afgodis verzwelgen
In d'afgrond van 't verderf, de langgetergde wraak
Zal al zyn gruwelen nog enden, dog wat raak
Dit ons, Nephthaly woont gerust in d'heerschappye
Van Assur, Judaas val vryt Isrel van meer lye',
Dog 't heeft al veel geleên, de zelfde zonde dien,
Samaria beknelt, en buigen deê haar knien,
Werd Juda tot een strik, 'k wens dat de tyd ons leven
Mag rekken, om te zien wat eind haar God zal geven.
Een oordeel na zyn werk besloten in den raat,
Van Gods rechtvaardigheit, maar onderwylen gaat
De vlugge tyd vast heen, dus laat ons maar in vrede
't Moet dog zyn, gaat dan, ik zal de rede
Niet weêrstaan, om myn zin te volgen, maar gedengt
Vry dat gy 't Moeders hart na Ninive toe brengt.
Vaarwel, myn eenig Kint, en steunt voort op de schouders
Uw's waarden Egtgenoots, bewyst vooral zyn ouders
Behoorelyk ontzag, denkt dat zy d'uwe zyn,
Zyt in uwWeze kuisch, vermyt ook quade schyn:
Gehoorzaamt dog uw Man, wilt hem ook nooit verstooren,
Maar leeft dat ik van u een goed gerugt mag hooren;
Vaar wel, myn Kinders dan, 'k wens Gods barmhartigheid,
U door zyn Engel voort in vrede nu geleid.
|
|
Auteursrechtvrij