Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

[p. 15]

Bij twee onbegrijpelijke teksten

I

‘Heren,

die ons een toevlucht geweest zijn van geslacht
tot geslacht’ - zij allen zijn vormloze dieren. Wie

weet nog waar zij aarzelen, schuwen, waarin zij
vluchten? Zij zijn ooghaarlozer dan ganzeroeren

en de schepselen waarmee zij zich verweren licht-
zinniger dan plankton. Zo vaders, broers, minnaars en

zonen microscopisch zich laten verzwelgen als klok-,
spiraal-, pantoffel-, rader-, trompet-, horloge-, af-

gietseldiertjes in die beddingen, die zeeën, kreken,
waterboezems of zoete binnenwateren: vanwaar, waarheen?

De ratsmodee. Voor die vaartuigjes des doods, die aan-
gezichtloos zijn in hun halfslachtigheid, liefde een

reddingswezen op zulke baren, tot aan verkeldering.
En dat terwijl varen volstrekt niet noodzakelijk is.

[p. 16]

 

Geen remedie, voor de ontroering van oceanen, troost

 

of verklaring is er niet. Alleen die - landinwaarts on -

 

 

 

verslonden blijven van brakke wateren, ver van maritieme

 

gevaren en malle wiegeling. Maar droogte en dorst tot

 

 

 

verstoffing ontbinden hen evenzeer. In deze richting

 

uitsluitend leiden verkeringen - wie zich terugtrekt,

 

 

 

eenzaam achter barre bergen bederft, tot versterving

 

misleid - te land, ter zee, vanuit hemelse tenten treft

 

 

 

luchtige regeling, een mooie boel! Maar voor broedse be-

 

doelingen doorzichtig misbruikt dringt een vraag zich op:

 

 

 

Here, die nietigheid regerend triomfantelijk is op leven

 

en dood: Hoe te beven met de mijn heren, hoe te be-

 

 

 

handelen, bevoetelen, hoe te befluisteren?

[p. 17]

II

‘Die een gruwel is

in het aangezicht des Heren etc...’ zich neer moet leggen
in zijn naam met de laatste de liefste zoals het meer

en meer verschuwde haas ook doorheen de seizoenen
slapen blijft in vreze en hoop op een plaats die men

steeds leger noemt. Want hoop doet leven tot bezwijmens
toe in voorportalen, vreemd genoeg heel ledikantachtig

vervormd tot weilanden vol voegzame bloemen, - om te
foppen, te foppen, tenminste zo mopperen die ver-

duivelde bijen die hebberig neerstrijken op katoenige
kroontjes en kantige stampers. Nu, wat dat dan ook

voorstelt: ze zwetsen maar wat om aan honing te komen.
Zo is hoop. En vrees is het recht van de sterkste op

duizend doden: hun levensgevaarlijke beterweten en
ieder verschil in talent of geaardheid krijgen die

[p. 18]

 

onvergeeflijk wijze en vrolijke hazen verrekend en

 

uitgemeten in haat of in hagel, in leugen, geweld.

 

 

 

Of zomaar een pak op hun tabernakel met wapens van

 

tere zwakzinnige heren omdat die hun gruwelijke aan-

 

 

 

schijn niet kunnen verdragen. Maar stil! (God weet of

 

er langs denkbeeldige akkers, in zelfverzonnen onzicht-

 

 

 

baar landschap niet bevend gespeeld wordt, geleefd

 

geruisloos, geluidloos bemind, verwekt en geboren:

 

 

 

geen kik!) Alleen het zeer geheimzinnig, voortdurend

 

weerkerende dorren der bomen herfstelijk onheil voor-

 

 

 

spelt. Zelfs beulen, die stelling nemen voor ze hun

 

werk doen mompelen zachtjes: terecht! Dood ja, enkel

 

 

 

die dood geeft de knal.