|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Veni dilecte mi, egrediamur in agrū,
commoremur in villis.
Cant. 7.
| |
Komt mijnen beminden, laet ons uyt-
gaen in het veldt, laet ons vvoonen in
de landt-huysen.
Cant. 7.
| |
ALderliefste 't is te langh
Hier te vvoonen in bedvvangh;
Ké gaen vvy met dit saysoen
Ons verquicken in het groen?
Off de Steden schoon altijdt
Staen bemuert, en vvel bevrijdt,
Off hun hoven sluyten vast,
Op den acker beter vvast,
Want hy ons de vruchten gheeft
Daer den Borgher mede leeft.
D'Heeren-huysen in de stadt
Staen gheghevelt alsoo prat,
En haer torrens fraey ghevrocht
Staen verheven in de locht:
Maer een hutjen van het landt
Staend' in sijnen kleemen wandt.
En met rieten vvel beleydt
Duysent mael my meer ghereydt;
| |
| |
Want de ruste, peys en vré
Houden daer in hunne sté.
Maer ter-vvijlent dat vvy gaen
Hoort ô lief dit kluchtjen aen
'T sal ons, vveet ick, lacchen doen,
En den vvegh te beter spoen.
Eenich tijdt de boere-muys
Riep de steedtsche t'haeren huys,
Aen wie dat sy t'eten gaf
Maer alsoo sy dit aensach
Gaf van stonden eenen lacch,
Segghende, vvá lieven vriendt
Uvven kost my niet en dient;
Om soo sober zijn t'ontfaen
Moest ick daerom buyten gaen?
Daer naer isset oock ghebeurt
Dat de veldt-muys vviert bekeurt
Om te sien off haeren gast
Binnen mueren beter brast,
Naer den vvelcken sy dan ghingh,
Die haer oock beleeft ontfingh:
Maer aen t'eten nu gheraeckt,
'T spende-deurken heeft ghekraeckt;
'T welck hun beyden soo versloegh
Dat hun van de taeffel joegh,
En aen-reesden elck een hol
Met de pensse maer half vol.
| |
| |
Soo't een muysken nu bequam
Op een kort de vlucht aen-nam,
En ghevlucht een verre streeck,
Seyde, soo dat omme-keeck:
Holá steetjen ick verlaet
Uvven dranck, en uvven aet,
'K vinde my doch bath te pas
In mijns meesters koren-tas.
Aldus oock, ô liefste boel,
Laet ons vlieden het ghewoel,
En 't gheruchte van de straet
Daer de deughdt niet om en gaet:
'K sal u leyden voor ghevvis
Daer't u veel ghesonder is.
Siet ghy niet de rijckste lien
Dicks hun hoeven gaen besien!
Al off hun de stadt behaeght
'T groene die noch buyten daeght.
Iae sy haecken naer het veldt
Die als Hoofden zijn ghestelt,
Het zijn van hoe groote stéen,
Als zy moghen dat betréen.
Daer is't dat het hemels licht
Meer verlievet het ghesicht
Dan een huys hoogh opghemerst,
'T vvelck ons ooghe maer bekletst.
Schoonder is daer een prieel
Dan een vvelghebouvvt Casteel,
| |
| |
Al is sy schoon reghen-vry.
Alderliefste 't is te langh
Hier te vvoonen in bedvvangh;
Ké gaen vvy met dit saysoen
Ons verquicket in het groen?
'K heb een goetjen hier ontrent,
Schoonder gheen en is bekent,
'T wordt om-vvaetert soo ick meyn
Met den loop van een fonteyn.
'T staet omcinghelt met sijn hout
En met bembden menigh-fout
Die voor d'ooghe t'allen ty
Há mijn hertjen 't kost gheschien
Dat ick u daer mocht aensien,
'T vvaer al beter dat u docht
Dan die vuyl verstopte locht.
Onder eene lommer-schouvv
Als een duyfken vvel ghetrouvv
Dagh en nacht ick by u saet
Om t'aenhooren uvven praet;
En wy souden daer gherust
Niemandt en soud' achte slaen
| |
| |
En vvy leefden daer alleen
Sonder oyt te vvillen scheen.
Ghy soudt segghen u secreet
En ick mijne dat ick vveet
Hoe ick u hebb' lief en weert
VVant ick vveet dat ghy't begeert.
Och off desen dagh eens quaem
Hy waer my wel aenghenaem.
'T waere my den liefsten dagh
Dien ick in mijn leven sagh!
Alderliefste 't is te langh
Hier te vvoonen in bedvvangh;
Ké gaen vvy met dit saysoen
Ons verquicken in het groen?
| |
| |
| |
Veni dilecte mi, egrediamur in agrū,
commoremur in villis.
Cant. 7.
| |
Komt mijnen beminden, laet ons uytgaen
in het veldt, laet ons vvoonen in de
landt-huysen.
Cant. 7.
| |
Hier. 2.
WIe sal my gheven in de vvoestijne ee-
ne herberghe der wegh-ganghers?
D. Tho. Aquin. hoc loc.
Want liever hadde ick te woonen in eene
woestijne / al waer niemandt / oft selden ie-
mandt / is passerende.
| |
Bern de inter. domo cap. 66.
Och! oft gheenen mensche in't openbaer
met my en verkeerde / op dat ick soo gemeyn-
saemer in het stille met Godt soude moghen
spreken! want hy soeckt de stilte / ende hy be-
mint de eenicheydt. Ick sal dan schouwen
de menschelijcke t'saemen-spraecken / op dat
in mijns herten stille eenicheydt Godt mach
komen nemen sijne woon-plaetse. Ick sal
my ghewoon maecken alleen het inwendich
te bedencken / het inwendigh te beminnen /
ende daerin te volherden / om soo gheringher
te konnen hooren het ghene den Heere mij-
nen Godt in my sal spreken. Siet ick ben
hier / goedertieren Heere / siet ick ben met
u / om dat ick inwendich ben by mijn
eyghen selven. Terwijlent ick my be-
| |
| |
kommerde met het uytwendich / soo en heb-
be ick inwendich uwe stemme niet konnen
aenhooren. Maer nu ghekomen tot my sel-
ven / ben ick tot u ghekomen / op dat ick u
mach hooren ende aen-spreken.
| |
Psal. 54.
Siet al vliedende hebbe ick my versteec-
ken, ende ick ben ghebleven in de eenig-
heydt.
| |
Greg. li. 4. moral. c. 35. in Iob.
Al vliedende gaet hy hem verre versteken
uyt het ghewoel der tijdtelijcker begheerten /
die hem selven op-stiert tot de betrachtinghe
van Godt den Heere.
| |
Hieron. ep. ad Rusticū.
De stadt is eene ghevanghenisse; de wil-
dernisse een hemels paradijs.
| |
Bernar. homil. Simile est regnū caelorum homini negot.
O ghelucksaelighe wildernisse! ô soete en-
de aenghenaeme heremitagie / der sonden
doodt / ende aller deughden leven! In u staen
verstelt de Wet ende de Propheten / ende alle
de ghene die tot oprechte volmaecktheydt zijn
ghekomen / zijn ten lesten door u gheraeckt
tot een hemelsche saelicheydt. Gheluckich
dan die daer leydt een eensaemigh ende aen-
dachtich leven! ô eensaemigh leven wat wil
ick voorder van u doch verhaelen? Den Sa-
lich-maecker selve als onsen leydts-man is
voren ghegaen / vluchtende naer de wilder-
| |
| |
nisse om daer te leven in eenigheydt / daer al-
tijdt wassen de rooskens der liefde / die altijdt
bloeyen / ende nimmermeer en verslenssen:
maer laetende eenen geur van ene heylighe
soeticheydt. O wildernisse eenighen winckel
van allen hemelschen koop-handel! in u / en-
de door u veranderen die aerdtsche tijdtelijcke
dinghen in eeuwicheydt! ende om kort te
maken / de traenen keeren hun in blijdschap /
ende brenghen ons voort een eeuwich ver-
noeghen.
| |
Mich. Gisler. in cap. 7. Cant.
De Godtvruchtighe siele / de welcke haer
teenemael door de aendachticheydt pooght
over te leveren aen Godt almachtich / seght
tot hem: Komt uyt naer het veldt, komt laet
ons vvoonen in de landt-huysen. Sy bediedt
seer eyghentlijck de oeffeninghe der aendach-
ticheydt / door het woordeken veldt / om dat
die plaetsen daer men ghewoonelijck is drij-
vende de landts-neeringhe / somber / stille ende
eenich zijn / verscheyden oock uyt die daeghe-
lijcksche verkeeringe der menschen. Voorts
het is ons kenbaer hoe dat het veldt genoemt
wordt een eenigheydt / verre uyt de mensche-
lijcke vergaederinghen. Ende ghelijcker-
wijs het veldt (indien dat is gheoeffent) ons
is voort-brenghende allen overvloedt van
vruchten / met de welcke wy naer den lichae-
me ghevoedt worden: alsoo die aendachtic-
| |
| |
heydt / indien sy wel ghehandelt wordt / baert
ons sulck eene menichte van deughden / dat
sy ghenoechsaem zijn om ons te behouden in
een gheestelijck leven. Ten desen opsiene
wordt seer wel gheseydt in het Boeck Genes.
van den H. Isaac: Ende hy vvas ter sonnen
onderganck alleen ghetrocken naer het
veldt, om aldaer hem te oeffenen in aen-
dachticheydt. Noch sy en beteeckent oock
niet te min de eyghen bysondere aendachtic-
heden / met den naeme van landthuysen;
want ghelijck wy ghemeynelijck zijn noe-
mende landt-huysen / eenighe schoone woon-
plaetsen die op het landt ghesticht zijn tot ver-
treck der steedtsche lieden / vermoeyt zijnde
van wereldsche bekommeringhen / om in de
selve te her-scheppen hunnen aessem / ende te
rusten / oft om aldaer / opghestaen zijnde uyt
eenighe sieckte / hun te komen vermeyden / en-
de op te doen de vruchten / ende die wel te be-
waeren. Soo zijn oock die aendachticheden
uytnemende schoone ghestichten door onse
siele in den acker der aendachticheydt opge-
bouwt / naer de welcke sy is nemende haer
vertreck / afwijckende van die aerdsche woe-
linghe / om daer in volle gherustheydt te
blijven woonen / ende in die suyver ende ghe-
sonde locht haer te ghenesen / van haere over-
blevene quael / die de voorleden sonden haer
noch souden doen ghevoelen / sy is oock daer-
| |
| |
om ghenoechelijck te leven / ende nae haeren
wensch te mogen op-doen den vollen Ooghst
van alle deughden / ende den selven besorgh-
delijck oock te bewaeren. Oversulcks dan dat
dese Godt-minnende siele seer wel doet / soo sy
tot haeren beminden is segghende: Dat sy
vvenscht met hem uyt te gaen naer het veldt
der aendachticheydt, ende dat hy soude
vvillen vvoonen met haer in die hoven der
aendachticheden: ende dat sy gheenderhan-
de vreughden is nemende in het gheselschap
der menschen: jae selfs oft schoon haer moch-
ten ghebeuren ende toekomen alle wereldt-
sche rijckdommen / ende oft haer alle toe-
knickte / ende dat alle schepsels tot haeren
wille-keur haer aenbrochten alle het weer-
dighste dat sy hadden / soo en soudet haer
noch niet aenstaen / noch sy en soude haer
gheene blijdschap laeten voor komen / ten wa-
re by aldien dat sy naer het huys der aen-
dachticheydt moght vertrecken. Daerom
schijnt sy te wesen als het Voghelken / het
welck / al is't dat met groote besorghsaem-
heydt in een muyte wordt gheaest ende op-
ghekoestert. nochtans de selve en acht hem
niet gheluckich / ten zy dattet vry ende los
is / ende dat het mach vlieghen / ende gaen
nestelen in de steen-spleten. Met goeden
rechte dan wensche de siele uyt te gaen / ver-
| |
| |
gheselschapt alleene met Godt haeren be-
minden / die sy alleene lief heeft / naedemael
dat selve die menschen die metter herten
iemandt zijn liefde draeghende / niet wel en
konnen gaen ghenieten de soeticheydt van
het veldt / ten zy / dat sy dien mede-leyden /
daerom en trecken sy niet alleene buyten:
maer nooden daer toe de ghene die hun aen-
staen ende ghereyden. Ende dit alles geeft
de ervarentheydt door daghelijcksche onder-
vindinghe / hoe dat die Koninghen ende
groote Princen de welcke hun niet anders
dan om saecken van grooter ghewichte en
ghedooghen by te komen zijnde in hunne ho-
ven / ende hunne Koningh-stoelen / besittende;
alle hunnen pracht ende groot-daedicheden
zijn sy af-legghende / soo sy te lande-waert
zijn houdende hun vertreck / dan ist / dat sy
soo wel aen de slechste boeren hun ghemeyn-
saem gheven als aen eenighe groote / ende dat
sy ghewilligh met een ieghelijck aldaer zijn
verkeerende. Ende 't selfste is de meynin-
ghe van dese siele als sy haeren Heere ende
haeren Godt soo soetelijck is noodende te
velde / ende tot die landt-huysen / op dat sy
daer in alder gemeynschap met hem als met
haeren eenigen beminden mochte verkeeren.
'T en is oock niet voor weynich tijdts dat sy
haer soeckt te oeffenen in dese aendachticheyt /
| |
| |
ende met Godt te handelen in alle vryicheyt;
maer sy wenscht ten vollen met hem te ver-
blijden / ende in de blijdschap te blijven vol-
herden / 't welck sy ghenoechsaem te kennen
gheeft door dese woorden: Laet ons blijven /
laet ons vernachten, laet ons rusten in de
landt-huysen.
| |
Lauren. Iustin. in lign. vit. tract de orat. cap. 5
Want terwijlent den gheest met die aerdt-
sche woelinghen is vermenghelt / ende ghe-
dreven wordt tusschen de baren deser we-
reldt / soo wordt hy gherolt ghelijckerwijs ee-
nen bol / 't en is hem niet moghelijck tot
Godt te komen; want hy en kan van de men-
schen niet nemen sijnen af-scheydt. Hierom
ô mijne siele / die door uwe ghebeden ende in-
nighe aendachticheden geschickt hebt u voor
Godt alleene te bekommeren / zijt alleene /
vliedt de klappernijen der menschen / vliedt
hun beroer-stichtende gheselschappen / op dat
ghy u voor hem alleene meught bewaeren /
dien u belieft heeft voor alle saecken te ver-
kiesen.
| |
Bernar. hom. 40 in Cant.
Weest dan alleene / ô heylighe siele / op dat
Godt u alleene magh besitten / naedemael
ghy hem alleene hebt uytghelesen: schouwt
de straete / en̄ die openbaere plaetsen / schouwt
de huys-ghenooten / vertreckt u van u naeste
vrienden / noch en ghehenght niet dat selfs
| |
| |
uwe dienaers u by komen. Weet ghy niet
dat ghy hebt eenen schaemte-rooden Bruy-
degom / die sonder twijffel inde teghenwoor-
dicheydt van gheheel de wereldt u niet en
soude willen by kommen? Vertreckt u dan
maer metter herten / ende niet met den li-
chaeme / met goeder meyningher ende met ee-
nen vierighen gheest / ende ghedenckt dat de
eensaemheydt des gheests ende des ghemoets
u worden bevolen. Ghy zijt alleene / is't by
aldien dat uwe ghedachten niet ghemeyn en
zijn / indien ghy niet te seer en steunt op het
ghene dat teghenwoordich is / indien ghy
veracht het ghene dat ander doet verwonde-
ren / indien ghy walght van het ghene dat
andere verkiesen; want andersins ghy en
zijt niet alleene / al ist dat u lichaem alleene
is / ende sonder gheselschap.
| |
Hieron. epist. ad Heliod.
O Wildernisse Christi, vol alderhande
bloemmekens krielende? O schoone wil-
dernisse / daer dat wassen die steenen daer af
in den Apocalypsis de stadt van den grooten
Koningh wordt op-ghebauwt! O wilder-
nisse die u met Godt soo ghemeyn maeckt!
wat doet ghy / wat recht ghy uyt / terwijlent
de duysterheydt der daecken u is benauwen-
de? terwijlent de ghevanghenisse der be-
roockte steden u houdt besloten? Neen / neen
| |
| |
ghelooft my / ick ghevoele wel een ander
licht / ende ick ben teenemael lust-gierigh
om my t'ontlaeden van het pack mijns li-
chaems / ende te gaen vlieghen naer de suy-
vere klaericheydt des hemels / die my is aen-
lockende door den glans van soo menigher-
hande schoonigheydt.
|
|
Auteursrechtvrij