Goddelicke lof-sanghen

[p. 132]

[p. 133]

[p. 134]

Sonnet. Den Sondaer verhaelt gheheel syne ghesteltenisse.

ALs ick ter Weerelt merck’, hoe dat’t met my al gaet;

Mijn leven voel’ ick eerst oprecht een doot te sijne:

Mijn blijscap; druck en anxst: mijnen loon; moeyt’, en pijne:

Mijn betrouw; kraeckend’ ijs: mijn hope; wanckel staet.

Mijn verstandt, wort verdooft, door menighen quaen raedt:

Mijnen troost, word gheputt uyt eene valsche mijne:

Mijn lacchen, in hem self is bitterder dan brijne.

Het werck van mijnder oogh’, is weenen vroegh, en laet.

Mijn herte light ghepackt, in hopen, en in duchten:

Mijnen benouwden gheest, doet anders niet dan suchten:

Mijn gramschap, als een Vier van stoppelen op-gaet:

Mijn voetsel is ‘tfenijn, dat ick in mijn hert hebbe:

De keten die my bindt, is eenen drommen draet:

De Vangh’nis die my praemt, is maer een spinnen-webbe.