Goddelicke lof-sanghen

[p. 130]

[p. 131]

Den bekeerden Sondaer beclaeght hem van de VVeerelt die hy soeckt te verlaeten.

DE Weerelt heeft mijn hert ghestolen,
En in haer duysterheydt verholen:

Daer ligg’ het vast, en slijt sijn jeughd,

In het gheniet van ydel vreughd.

Laet ick’t aldaer; mijn Siel sal sterven,
Sterft zy; ‘ksal oock de doot be-erven:

Want ick door haer, zy in my leeft,

D’een ‘tleven aen het ander gheeft.

Nochtans voel ick door veel ghedachten,
In my vergaen alle mijn crachten;

Om dat ick leve sonder Godt,

Die wilt dac’k volghe zijn ghebodt.

Comt, hertjen, comt, wilt haer verlaeten,
En haere boosheydt vlien, en haeten:

Want wat maght helpen dat ghy sucht,

En om de Weerelt altijdt ducht?

Neen, neen staet op: staet op van stonde,
Uyt den doodlijcken slaep der sonde,

Staet op: en bidt dat Godt aenschouw,

U Siel, die swemt in traenen louw.

Al heeft zy noch veel quae ghebreken;
Daerom zal Godt die niet versteken:

Want voor den sucht die zy hem sandt,

Schinckt haer zijn bloedt tot eenen pandt.

Bidt dan dat hy u Siel troost sende,
Eer dat door ’t quaet u leven hende.

Bidt dat hy haer toon’ zijn aenschijn:

Want, ‘k weet, zy zal daer gheeren sijn.