Goddelicke lof-sanghen

[p. 120]

[p. 121]

[p. 122]

Lof-sangh van het Cruys Christi Iesv.

EDelen Boom, soo men gaet over-mercken,

‘Tsy metter oogh’, met ‘thert of met den sin,

U groote cracht, en wonderbaere wercken;

Men siet daer aen noch eynde noch beghin.

Want elck sijn eyghen lof verheescht,

‘Tsy loof, ‘tsy blomme, ‘tsy den keest.

In wat prieel, of lustighe warande,

Saelighen Boom hebt ghy te voor ghestaen?

Boom die ons schinckt u vrucht soo veelderhandt,

Dat die de Siel alleene doet versaen

Den dorst, en swaeren honghers noodt,

Die haer aenbringhen moght de doodt.

Soo saen het vleesch, duyvel of aerdsche lusten,

Quaet, wulps, en valsch ons soecken te misdoen,

Dan moeten wy, om wederom te rusten,

Naer het bevangh van uwe lommer spoen.

Want ghy dien Genever sijt,

Die eens Eliam hebt be-vrijt.

‘Twas onder u, dat d’Inghelen afwasschen

Quaemen sijn sweet sijn droefheydt, en gheween.

Ghevend’ hem broodt ghebacken onder d’asschen,

[p. 123]

 

‘Twelck heeft ghemaeckt, dat hy weer was te been:

 

Soo dat den honger nu gheslaeckt,

 

Hy fraey op Oreb is gheraeckt.

 

 

 

Ghy sijt dien Boom vol saepigher Olijven,

 

Wiens Olij soet heel d’Aerd heur over-spreydt:

 

Dien Termentijn, uyt welcken men siet drijven

 

De dierbaer Gomm’ van onse saeligheydt:

 

Waer onder Iacob ghinck besteen

 

D’ Af-goon, die Laban hadd’ aenbeen.

 

 

 

By den Laurier sijt ghy oock wel gheleken,

 

Houdend’ altoos u in-gheerfde deughdt:

 

Die nimmermeer de blaeren en ghebreken,

 

Nochte de lent van d’aenghenaeme jeughdt:

 

Wien oock de donder-straelen heet,

 

En connen aen-doen eenigh leet.

 

 

 

Ghy sijt den Staeck op wie ’t Serpent ghebonden

 

Hadde de cracht, in ‘tmidden der Woestijn,

 

Dat het ghenas de beten en de wonden,

 

Die ha ghemaeckt het doodelijck fenijn.

 

Ghy sijt de Roe die Moyses droegh,

 

Daer hy de Slanghen me versloegh.

 

 

 

O Ceder-hout! dat plochte te bekroonen,

 

Den hooghen top van Libanus vermaert.

[p. 124]

 

Op Golgota sijt ghy nu commen woonen,

 

Fackend’ aldaer beter naturen aerd,

 

Door ‘tvocht van uwes Scheppers bloedt,

 

Dat u veel hoogher groeyen doet.

 

 

 

O Letter Tou! waer me God’s uyt-ghelesen

 

Wierden te voor een-voudelijck ghemerckt.

 

Laet ons nu oock met u gheteekent wesen:

 

Om soo te sijn ghewaepent, en ghesterckt,

 

Teghen den Vyand t’aller tijd,

 

Die ons soo dickmael levert strijd.

 

 

 

Maer soo ‘tghewoel der helscher Rasernijen,

 

Ons meer, en meer is toonende ghewelt;

 

Laet u gheklanck ons ooren dan verblijen,

 

O Davids Harp, soo soetelijck ghestelt.

 

En maeckt dat wy, o Iacobs Leer!

 

Langhst u op-clemmen tot den Heer.