Goddelicke lof-sanghen

[p. 112]

Sonnet.

Op het voorgaende en op de selue wijse.

HOe? sal verslunssen dan de blom van mijne Ieughdt,

Sonder te singhen ‘tlof van dijnen hooghen naeme?

Hoe? en zal mijnen Gheest niet wesen eens bequaeme,

Te condighen op d’aerd’ wat ghy, mijn Godt, vermeughdt?

Hoe! zal der oock gheen eeuw’ van my vermonden deughd,

Om dat ick u bepoogh te wesen aenghenaeme.

En dienen u, mijn God, met Siel, en met lichaeme,

U achtend’ alleleen mijn blijschap, en mijn vreughd?

Ha Godt my dit ghedooght, dat ick u eens magh singhen,

En loven t’aller tijd u boven alle dinghen.

U, die my met u liefd’ hebt t’eenenmael door-blaeckt.

Wel dan mijn sinnen al, o Schepper! comt gheleyden,

Die hier al aen dit Cruys hun sullen gaen vermeyden,

Daer alle mijn randtsoen moest wesen aenghemaeckt.