|
| |
| |
| |
Hert-gronde belijdenisse die den Sondaer ghevallen in Zieckte, of eenighen teghen-spoet, tot Godt zijnen behoeder zal uyt-spreken.
Met anghst, en felle pijn, ende des dood’s verschrommen
Poogh’ ick tot u, mijn Godt! al bevende te commen:
Maer ‘tLichaem ende Siel sijn bey zoo onghesondt;
Dat ick quaelijck, o Heer! kan openen den mondt.
Want, laes! ick voele ‘tmergh in mijn ghebeente dwijnen:
Ick sie, mijn lichaem smilt door gruwelijcke pijnen:
Mijn bedde schijnt een hell’ vol knaeghende verdriet.
Uyt-sinnigh vanden brand, anders en roep’ ick niet,
Dan waeter, om mijn hert een weynigh te besproeyen:
Het welck een’ heete corts’ stelt t’eenemael in gloeyen.
Duysentderley ghedacht wemelt in mijnen sin,
Ick sucht, ick kuym, ick kucch’, ick swijmel uyt en in,
Mistroostighe wanhop’ comt my dicks aenghe-vaeren
Die my ‘thert meer en meer met peysen doet verswaeren:
Die my voor ooghen houwt den spieghel van cristael,
Waer in dat ick aensie mijn sonden altemael.
Maer wat helpt dit aensien, wat helpt dit claer aenschouwen?
Als ick, helaes! o Godt de schult op my moet houwen.
Als ick met roode schaemt nu worde wel ghewaer,
Mijn sonden meer te sijn, dan stoppels van mijn haer!
| |
| |
Och! och verbolghen Godt! wilt nu dogh eens ghedooghen,
(Op da’ck my niet en si) te sluyten bey mijn ooghen.
Ach neen, en sluytse niet: maer laet die open staen,
Om te sien wa’ck verquist, en wat ick hebb’ ontfaen.
Nu ick dan met aendacht my selven gae door-gronden;
Verlicht met eenen strael van u schoon oogh’ ghesonden
Nergens en vind’ ick my vermindert of vercort,
Maer vinde dijn ghenae vloedigh in my ghestort:
Want wesende gheen mench, soo hebdy my vercoren,
Om dat ick eenen mensch, hier soude sijn gheboren.
U handt heeft my uyt d’aerd een schoon lichaem ghemaeckt:
Het welck als’t u belieft, weerom ter aerde raeckt.
Maer die in-schoone Siel, aen ‘tlichaem eens ghegheven,
Altijt ghelijck naer huys ten Hemel wort ghedreven:
‘Ten sy dat Weerelt, Vleesch, of Duyvel die bedrieght;
Belettende, dat zy soo hooghe niet en vlieght.
Op dat ick hier ter aerd mijn voetsel soude raepen;
Hebt ghy daer alle dinck in coeverheydt gheschaepen.
Voor my den acker malsch zijn coren heeft ghelaen:
Voor my de boomen oock van ‘tfruyt gheboghen staen:
Voor my het voghel-dier leert vlugghe-wijs op-clemmen:
Voor my went hem den Visch in ‘tbrack waeter te swemmen:
Voor my de cudden groot van alder-hande Vee
Door-trappelen het groen der claever-rijcke Wee.
En op dat ghy noch bat u mildtheydt sout vol-bringhen,
| |
| |
Boven het schoon gheniet van alle dese dinghen,
Als ick ten eynden eens sal scheeden uyt dit dal,
Beloft ghy my een vreughd die eeuwigh duren zal.
Dit goet, o grooten Heer! uyt dijnder handt gheresen,
Heeft u ghenaede mild zijn Schepsel aenghewesen.
Sonder dat ghy van ons daer voren yet verwacht:
Als hebbende dit Al begrepen in u macht.
Maer spieghelende my, och laes! in u gheboden,
Hoe wijt ben ick van die, o machtigh Godt ghevloden.
Ick sie, mijn Siele krielt vol alderhande quaet.
Ick sie zy is ghestelt uyt haeren eersten staet.
Onnut noem’ ick dan my, verquistigh, ondanckbaerigh:
Die niet en ben gheweest, van u goet meer ghespaerigh.
Den Gheest dien ick van u onweerdigh hadd’ ontfaen,
Om t’ghen dat Hemels is op d’aerde te verstaen,
Mids oock te schrijven ‘tlof van uwen grooten Zeghen:
Is teenegaer verdoolt inghegaen ander weghen:
Daer hy veel min dan niet, in plaets’ der waerheydt vandt:
Daer hy gheschreven heeft op waeter en op sandt.
Daer hy al zijnen tijd in ydelheydt ghinck quisten,
En wetens onderstaen des duyvels erghe-listen.
Mijn Hert, waer uyt den wensch alleen zijn voetsel haelt,
Waer niet dan uwe liefd’ en moest zijn inghemaelt,
Heeft, och mijn Godt! de die dickmael ghestelt besijden,
| |
| |
En overghevend’ hem aen ‘tweereltlijck wulps lijden,
Ghedient tot een vertreck van sotte rasernij,
Die my in ydel vreughd, maeckte nu droef nu blij.
In zijn selfs eyghen bloedt heeft het hem gaen versmachten:
En door quae krijghelheydt oock menighe verachten.
‘Theeft insghelijck ghebroeijdt den doodelijcken haet:
‘Ten heeft van hoovaerdij ghehouden gheene maet:
Eer-ghierigh is’t gheweest, en twee-voudigh van gronde,
Een herbergh al-ghemeyn tot alderleyde sonde.
Mijn Ooghen, die daer sijn als tortse-lichten claer,
Op dat ick alle goet sou sien, en volghen naer,
Op dat ick dagh en nacht zeer vlietelijck sou waecken,
En voor de wulpsche liefd’ een bolle-werck cloeck maecken,
Hebben door aenval soet, van lacke toouerij,
Den inganck menighwerf naer ‘hert ghelaeten vrij:
Soeckend’ een schoonheydt broos veel yvigher t’aenschouwen,
Dan dinghen die, o Godt! my d’eeuwicheydt voor-houwen.
’TGhehoor, waer in u woordt als donder clincken moest,
Waer door dat mijne Siel moest op doen haeren Oegst,
Heeft liever hem gheneyght om t’hooren ydel dinghen,
Die guychelaer tot clucht cost yvers aenghebrenghen,
Beusel, en leughen-tael was die meer aenghenaem,
Dan t’hooren het verhef van uwen hooghen name.
Och! hoe heeft mijnen Mondt oock teghen u ghesondight?
| |
| |
Waer door als door trompet u woordt moest sijn vercondight.
Waer door t’ghen was verdoolt tot u moest zijn gheleydt,
Met wanghen dick-beweent, met d’aerems uyt-ghespreydt:
Waer door ick alle quaet moest daeghelijcks beletten,
Sonder met ydelheydt den zelven te besmetten.
In ste van sulcke vrucht oynt t’hebben aenghebracht,
Den mond die heeft ontdeckt al t’ghen quam in ‘tghedacht:
Hy heeft stout, onbeschaemt, waer-schijnelijck gheloghen,
Met woorden sonder daet oock menighe bedroghen.
Op-roer, twist, en krackeel heeft hy dickwijl ghesaeyt,
En selden (soo ick weer) den twistighen ghepaeyt.
Die groot’ heeft hy ghevleydt, om dat zy wat vermochten,
En eenighe gheloft, die nievers toe en dochten:
Wel wetende nochtans, dat hun verkreghen goedt,
Was van soo menigh mensch het etter, ende bloedt.
In cort: als ick my sie van binnen, en van buyten,
Sonder yet van mijn Siel, of Lichaem uyt te sluyten,
‘Tis langh’ dat ick daer in gheen suyverheydt en vant,
Iae selfs niet eenen trock van uwe constigh’ handt:
Maer wel een swart beworp van helsche schilderije,
Vuyl en rot inghewandt, van een stinckende prije.
Heb ick gheen reden dan te schrommen in de pijn,
En vluchtende de Locht, te vluchten u aenschijn?
Te wesen heel verstrooyt, niet weten wat beghinnen,
In dit verwert ghewoel van mijn verstroeyde sinnen?
| |
| |
Ah! dat dogh van mijn Hert de rootse zy door-boort!
Op dat daer door een beeck der traenen comme voort,
Die met een strangh’ ghedruys uyt mijn ooghen magh rollen,
Ende door-groeven soo mijn kaecken op-gheswollen.
Ach! dat mijn blijschap al verandert in verdriet?
Dat nu mijn leden cranck verschudden als een riet?
Dat ick mijn sondigh hooft met asschen gae bestrijcken?
Dat my de goede lien ghelijck de peste wijcken?
Dat alle Schepsel God’s vrij tegehen my opstae?
Want, siet ick ben gheschrabt uyt ’t boeck van sijn ghenae.
De vreese, schroom, en angst houden my vast ghebonden:
Ick voel dat d’aerde buyght door ‘tlast van mijne sonden.
Comt roere-loos gheberght com, comt ghy hert ghesteent.
Van my verloren soon, het ongheval beweent.
Mijn Vaeder, die my oynt beminde boven maeten,
Hebb’ ick ondanckbaer kindt licht-veerdelijck verlaeten.
Mijn haef sijnde verquist, van honghers noot verroet
Hebb’ ick in het vuyl draf der Verckenen ghevroet.
Maer laes! al ist alsoo, ‘kwil weerom tot hem keeren:
Al ben ick ongheschoeyt, bloots-hoofts en sonder cleeren:
‘K wil hem van stonden aen gaen soecken met oidmoedt,
En als een aerem slaef voor hem vallen te voet:
Roepende ‘khebb’ misdaen, o Vaeder groot van weerde?
Aen u, aen u ghebodt, aen Hemel, en aen eerde
Uijt ‘tbinnenste der Siel mijn schult ick u bely:
| |
| |
Uyt ‘tbinnenste der Siel bidd’ ick verghevet my,
En al ben ick onweerd te sijn een van u sonen,
Laet my als huerelinck te minsten by u wonen,
Toont my dogh u ghenae, en niet ‘tuyterste recht.
Hebt medelijden eens met my u aerem knecht.
Weert van my dese pijn, en laet my noch niet sterven:
Gunt my dat ick noch eens ghesontheydt magh verwerven.
En naer ghy van de doodt mijn lichaem hebt verweckt,
Maeckt insghelijck mijn Siel van sonden onbe-vleckt.
Gheeft oock dat mijnen Gheest u alleen magh verkiesen,
En alle de aerdsche liefd’ in mijn Hert doet ver-vriesen,
En tot ydelheydt mijn Ooghen sterck be-vrijdt,
Dat ick u zoete stemm’ magh Hooren t’aller tijdt:
Om alsoo met den Mondt u eer, en lof te singhen,
En met Lichaem, en Siel, u wetten te vol-bringhen.
|
|
Auteursrechtvrij