Goddelicke lof-sanghen

[p. 58]

[p. 59]

[p. 60]

Sonnet. Op den steen der H. Kercke.

O Steen dier over-blijf! o steen wijt vermaert,

Die windt, waeter, noch vier oynt en hebt willen mijden.

Op wien den Heerscher groot heeft stervende gaen snijden,

De letters die zijn kerck zoo weerdelijck bewaert.

O schoon-blinckende roots’ die alle mensch verclaert:

In welck’ oock alle ziel moet daeghelijcks verblijden:

O steen ons herten wensch! die hem oock t’aller tijden,

Kan heffen in de Locht, uyt ‘tdiepste vander Aerdt.

Den dierbaeren Saphir heeft zeker eyghentheden:

Soo oock den Emeraud om t’heylen siecke leden:

Voor pest, en quaede Locht nut achtmen den Robyn:

Maer o zaelighen Steen! Steen vrij van alle vlecken,

Wilt in dees ijser eeuw’ my eenen Seyl-steen sijn,

Om my uyt deser aerd’ naer d’Hemelen te trecken.