Revolutie in woorden

De prins: vlucht per boot naar Engeland (1795) (2)

De brief door de ex-stadhouder geschreven uit de pink (aan boord waarvan hij zich had begeven om de gevolgen die de komst der Fransen in de republiek voor hem en zijn huisgezin gehad zouden kunnen hebben te ontgaan), die brief is door onze Amsterdammers met groot genoegen ontvangen. Er is hartelijk gelachen over 't schrijven van Willem terwijl hij in de kooi lag. Dat algemene gelach was aanleiding de volgende dichtregels te vervaardigen:

[p. 56]

 

Wat kan toch Willems brief, in een scheepskooi geschreven

 

de schrandere Amstelaar een stof tot lachen geven!

 

Hij was altijd te kooi! Vond overal zijn bed!

 

Hij sliep bij ons op 't bal, in 't midden van de pret!

 

In Felix sliep hij ook; of zat verbaasd te gapen.

 

Ja, in de raadzaal zelfs, heeft Willem meest geslapen.

 

De man verlangt maar één ding: dat is hooi.

 

Ik zeg u, stadgenoot! die brief, te kooi geschreven,

 

kan mij persoonlijk niet zo'n stof tot lachen geven:

 

ik ken de man, die schreef: hij was altijd te kooi.

Men zou de ex-stadhouder, inderdaad, met recht een mannelijke licht-te-kooi (lichtekooi, zeggen ze normaal) mogen noemen!