Het zilver van de uilen

[p. 93]

Het zilver van de uilen

Zoals een echte dichter ontsteek ik
's avonds laat de lamp,
maar dan buiten.
Geduldig wacht ik
op de nachtvlinders met hun mytische namen,
uilen als de wapendrager, de hageheld,
de harlekijn en het rood weeskind.

Ik grijp ze zacht,
de vleugels tussen duim en wijsvinger.
Ik poog de donzige piktogrammen
te lezen.
Als ik ze weer laat vliegen
glinsteren mijn vingertoppen
als zilver, als goud soms.

Ik laat mijn vingerafdrukken na
op de deurkruk, op de schakelaar,
op mijn pen en op het papier.
En dan denk ik:
zou dat poëzie zijn?
Zou dat iets te maken hebben
met uilen naar Athene dragen?