Het zilver van de uilen

[p. 77]

9

Hoe hun verhaal was en afliep,
weet ik: zij verdwenen in de dood.
Heel vaak onder de oude treuriep
zit ik op de bank in het avondrood

te denken aan hun stem, hun lach,
hun ogen, hun uiteindelijk lot.
Vader stierf op een zonovergoten dag.
Toen moeder heenging, schreide God.

De kleinkinderen maken me soms bang.
Ik herken een woord, een gebaar.
Hoe zullen zij mij zien? Hoelang

duurt mijn zomer? Wanneer ben ik klaar
voor de reis naar het verre blauwgrasland?
Wie van hen, op zijn beurt, steekt zijn taal in brand?