Het zilver van de uilen

[p. 74]

6

Soms wil ik de tijd doen stilstaan.
Soms wil ik in kringen
rond het nu lopen,
van het nu een boom maken
met mergstralen en jaarringen:
de boom van goed en kwaad.

Vaker echter wil ik mijn kniewortels opheffen,
me losrukken,
weggaan,
om van in de verte te kunnen terugblikken
op wat soms mooi was
maar ook dodelijke verveling.

Dit -geloof ik- heet romantiek
in het land der moerascipressen.
Ik noem het sterven,
vermolmen,
vaarwel zeggen aan het verstikkende stuifmeel
van de verwildering.