Het zilver van de uilen

[p. 44]

2

Beanstigend is dat alles zaait en sterft
en dat elke zaailing weer
deze vreselijke drang erft
als een ongeneeslijk zeer.

Misschien is deze drang God,
een baarlijk oerinstinkt,
een onvergankelijk lot
dat slechts in woord en inkt

zichzelf kan vergelijken,
mogelijk herkennen,
en dat hand in hand met de eiken

aan zijn oneindigheid moet wennen.
Want uiteindelijk gaat niets verloren:
de god die in mij sterft, wordt in jou geboren.