Het zilver van de uilen

[p. 17]

Hovorst

Vijf essen staan er in een kromming
van de beek, met bramen
en moesdistels aan hun voeten,
vijf essen ouder dan de wereld,

drie ervan versteend,
twee nog levend
als oerossen vastgevroren
in het ijs van de rust.

Op Hovorst keek ik in de ogen
van een steenuil, van God.
Toen ik er wegging, was ik
een aartsvader geworden.