Vaarwel gele schrijver

[p. 117]

De dreef van Vorselaar

(voor mijn petekind Luc,+1980)

Een slagboom houdt het leger linden
in bedwang. Hier eindigt het verkeer
en begint de geschiedenis. Kinde-
ren worden er verliefd. Veel eer-

der hadden ze de tijd moeten sperren.
Hier vloog hij met zijn krullende haren
en zijn eeuwige lach tot tussen de sterren.
Ik was er na het horen van de mare,

ik zag de ziel van de boom, het rode glas
-er trilde wat in het avondlijke spinrag
alsof God iets verloren was-

en later de koele lade waarin hij lag,
op deze zondag, meidag, feestdag
versteend rond zijn jeugdige lach.