Vaarwel gele schrijver

[p. 116]

Bezoek aan het graf van een koningin

Met linden afgedamd, gevorkte
oude goudaders in de tijd,
vijf zes straten. De donzige
kerkuil bewaakt de eenzaamheid.

Onderbewust zoeken mijn voeten
-in de kerk is het wazig en koel-
de pantoffels die de misdienaars droegen
onder de buik van de preekstoel.

En in een stilte van trijp
-ik wil zeker niemand wekken-
loop ik langs de jichtige tuja's
die het kerkhof aan het gezicht onttrekken.

Het graf praalt van anjers en rozen.
Mijn broers en zussen, die andere wezen,
waren hier al. Ik heb wat anders gekozen.
Ik kom haar mijn laatste gedichten voorlezen.