Vaarwel gele schrijver

[p. 104]

We zullen maar zwijgen

Nu ze het warm hebben en geen honger
en een zee van tijd voor de schoonheid,
is het erger dan ooit voor de troubadour:
ze lachen hem uit als hij zingt van de tijd
dat hun vader en moeder aardappelen aten
rond de smoutpan en in hun vliegende vaan
met een warme baksteen naar bed trokken.

Nu ze geen geit meer moeten weiden
en geen klaver sikkelen voor de konijnen
en een zee van tijd hebben om te dromen,
is het erger dan ooit voor de dichter:
als hij zingt van de tijd dat hun vader
warmte zocht in de roetige smidse
en hun moeder de dienstmaagd was van heren.

Nu ze het beeld en de gelijkenis van God
zijn geworden en op de fluwelen bidstoelen
van de edellieden mogen zitten
en een zee van tijd hebben 's zondags,
is het erger dan ooit voor de priester
als hij bij de eredienst voorgaat,
voorgaat in de leegte, de leegte

die achter hem gaapt en gevuld is
met schoonheid en dromen
en zwijgen.