Vaarwel gele schrijver

[p. 103]

Dennenbos in december

Alweer is een jaar verveld.
De roestrode schilfers van de zomer
liggen in sprokkelhout en wit zand.
De pijpestrootjes zijn bleker
dan de vluchtige maan in het lelijke blauw.

Ik loop door het dennenbos
met kreetjes van verbazing in mijn hoofd,
de tederheid van goudhaantjes en staartmezen.
De weemoed kraakt onder mijn voeten.
Over de heiduinen loop ik

op zoek naar de verroeste zee,
verkorreld in oer,
verzonken in leem
die niet meer gestoken wordt:
de armoede is afgebroken.

Grote tijden zijn klein geworden,
vergeten, ontgonnen, verkaveld,
verkocht. Misschien leven de herinneringen
lang genoeg om het eeuwenoude zaad
van de heide weer kiemkracht te geven.