Vaarwel gele schrijver

[p. 88]

Zonnebloemen

Boven de betonmuur
met koolzwarte ogen
onder wimpers van vuur
en zonder mededogen

word ik bespied door de zonne-
bloemen van de buur-
man. Groene pezen tillen geronnen
stilte over de muur.

Zelfs op het middaguur
maken ze me bang.
Geluk duurt niet lang.

De rust breekt zuur
op. Ik vlucht.
Er hangt onheil in de lucht.