Vaarwel gele schrijver

[p. 87]

Begonia's

Bang voor het donker
ontluiken ze met spleetoogjes
in de oksels
van dikke behaarde bladeren.

En plotseling staan ze te gapen
in het zonlicht,
om hulp te roepen
met al hun lippen.

Ze horen thuis in zwoele tuinen,
in meisjesgedichten
om er geurloos
mollig te zijn,

maar vaak staan ze
van dorst te sterven
aan ziekenhuisbedden
of geblindeerde ramen.

Begonia's, de zon in ademnood,
bloedspatten op de dag,
huid en haar van bloemenstoeten,
dauwdrinkers,

stille getuigen van veel verdriet.