Vaarwel gele schrijver

[p. 76]

Sneeuwman

Het eeuwige water wordt soms tijdelijk
sneeuw, zoals gisteren, in koudbloedige
weekdiertjes, een halsoverkop aaien van
de stilte. En toen was jij daar,

een tijdeloze ziel die mijn kleindochter
werd, in warmbloedige onbesuisdheid,
dikke sneeuwbollen rollend in de tuin
met splinters van de zomer in de vacht.

Toen de gestalte geschapen was en
getooid met winterfruit en een hoed
van Spullenhulp, schrok ik voor de heer
die ik vaag herkende. Om middernacht

zal hij beginnen te leven, zei je, met
troebele ogen, alsof je in een kristallen
bol keek. Ik trok de wacht op in de veranda.
Precies om middernacht verloor de sneeuwheer

zijn hoofd. En vanmorgen was hij helemaal
weg, gevlucht uit de tijd, opgegaan in
het eeuwige water, een pijnlijk tintelende
herinnering in mijn verkilde vingers.