Vaarwel gele schrijver

[p. 75]

Mist

Wie lang door mist loopt, krijgt
engelenhaar en de wenkbrauwen van God.
Het onzichtbare wordt zichtbaar:
de dodelijke webben van het lot

en de hemel die zo dichtbij is dat ik
de armen op de raamdorpel kan leggen
en dat ik aan mijn gestorven vrienden
goedendag kan zeggen.

Wie lang door de mist loopt, hoort
het grienen van verdriet
dat aan de ketting ligt,
herkent misschien het snikken niet

van koperwieken die verloren vlogen
op hun reis naar de zon.
Hoe hoopte ik dat deze goddeloze wolk
mij ten hemel opnemen kon.