Vaarwel gele schrijver

[p. 73]

Wilde appels

Toen ik droevig trappist dronk
aan de tapkast,
legde een vriend een handvol
bloedrode appeltjes
tussen mijn armen,
met de vraag of ze misschien
giftig waren:
zijn tuin stond er vol van.

Ontelbare eeuwen kultuur
had hij laten wegkwijnen
om terug bij de wilde appels
van het aards paradijs uit te komen,
met takdoorns
ter bescherming tegen dieren.
Adam beet van zulk een appel,
zei ik, zó.

Ik deed over wat Adam deed.
Het vruchtvlees was zoet
en paarsrood
als het inwendige van een vrouw.

Zo zal het wel gebeurd zijn.