Vaarwel gele schrijver

[p. 40]

Waterschildpadden

Het begon met één waterschildpadje,
een verrassing
op een tropisch eiland in miniatuur
op de tafel in de veranda:
een groene grot
met verkavelde akkers erop,
een gele buik met witte wolken
en een krater die uitbarstingen
veinsde.

Dit was de eenzaamheid zelf,
gepantserde zieligheid,
tijdeloze angst.
Dus bracht mijn eega
een tweede eksemplaar mee.

Nu offer ik elke dag
kreeftachtigen, sla en worteltjes
aan de prehistorische goden.
Gelaten wacht ik
tot ze reusachtig zijn
en mijn huis en de mijnen
meenemen op hun rug
naar de diepzee van de dood.