Vaarwel gele schrijver

[p. 35]

Geluk

[p. 36]

Geluk

In plaats van te schommelen
draait ze zich met het zitplankje rond,
een moeizame pirouette,
tot boven haar hoofd
nog één zwaar verstrengeld touw is.

Dan heft ze de voeten op
en geeft ze zich over
aan de middelpuntvliedende kolk.
De werveling gaat over in een nieuwe contorsie,
enzovoort.

Al die tijd hangt ze
languit op het zitplankje,
kirrend,
met open mond
en wuivende haren.

Zo hangt ze
aan de navelstreng van het geluk.
En toch zeg ik: Pas op!
Het touw zal breken.
Kijk eens naar het litteken

op mijn voorhoofd.