Vaarwel gele schrijver

[p. 17]

Drenkeling

De avond dat hij gek werd dachten wij
dus nog dat hij normaal was omdat hij
toch een dichter was en elke dag recht
had op een uit de hand gelopen farce.

Die nacht moet hij behekst geweest zijn
door de gele woorden die plomp verloren
op het ven liggen maar maanschuw zijn.
Misschien dook hij naar een zilveren boog

om met de rietstengels naar de sterren
te schieten en koning te worden of keizer
behangen met gouden breuken. Of lokte
een wit wijf hem tot achter de spiegel

waar de wortels van het water boosaardig
zijn? De avond dat hij gek werd vergisten
wij ons. Hij verdween in een spiegel, de
laatste Kempense spiegel die stukviel

achter zijn bemodderde hielen.