Een schild met everzwijnen

Dinsdag 26 mei 1987

Even na de middag belde Veva Lorrain aan. Ze was opgewonden. ‘Ik denk dat ik een espaarlemoervlinder gezien heb,’ zei ze. ‘En dat kan niet: die is hier voor het laatst in 1921 gesignaleerd...’

‘Prachtig!’ zei ik. ‘Kom binnen.’

Ze schudde het hoofd. ‘Je kunt me een grote dienst bewijzen...’

‘Hoe?’ vroeg ik.

‘Stel me eens voor aan de eigenaar van Almende,’ smeekte ze. ‘Ik ben opzienbarende dingen aan het ontdekken... Graag zou ik daar ongestoord door de beemden willen lopen.’

Een ogenblik stond ik perplex. Het leek wel of ze door God gezonden was. ‘Waar staat je wagen?’ vroeg ik.

‘Ik ben met de bus gekomen,’ zei ze.

Een minuut later zat ze naast mij in mijn Lada. Ze rook naar drab en hooi.

Toen we het voorerf van Almende opreden, zette Veva grote ogen.

[p. 16]

De hoeve is inderdaad nog steeds imposant: zowel het woonhuis als de schuur staan haaksgewijs op de stallingen; oude gele wilgen oversluieren een kuil die ooit een deel van de gracht was. Ik stopte bij de gekantelde hoefstal. Ik was bang vast te rijden in de modder langs de enorme mestvaalt. De geuren van de gevorkte vlier, de noteboom, de aardbeiboom, de hortensia's en de pioenen maakten de stank nog afschuwelijker. De glorie van weleer leek mij een ver vermoeden. Tot mijn stomme verbazing kwam Gorre op zijn paasbest gekleed uit het woonhuis. ‘Wel, wie we daar hebben!’ riep hij van ver. ‘De pastoor! En nog wel in het gezelschap van een engel...’ Ik merkte dadelijk dat hij weer te diep in het glas gekeken had. Het bleek dat hij naar een begrafenis in Miereik geweest was. Toen ik hem Veva voorgesteld had en het doel van onze komst verklapt had, werd hij één en al galanterie. Hij wilde ons een kop koffie aanbieden, mèt cognac nog wel. Ik zei dat ik geen tijd had, wat natuurlijk een leugen was. Ik beschouwde echter mijn rol van koppelaar als uitgespeeld.

Verleden week schreef ik een bedelbrief aan de broers en de zuster van Gorre Verlaat. Van de landbouwmachinebouwer en de groenteventster kreeg ik geen antwoord. De ijscoman zond mij een kattebelletje met de vraag of de kerkfabriek dan failliet was. Alsof hij niet weet dat de kerkfabriek van Ykele nooit enig vermogen bezeten heeft... O ja... Mocht ik een tombola inrichten, dan was hij bereid een serieuze prijs te schenken: het lichaamsgewicht van de winnaar in roomijs. De varkensfokker-hormoonzwendelaar was de enige die zijn goed hart wilde tonen: hij schonk een nieuwe torenhaan. Hij had nogal wat klanten in de buurt, zie je. Tijdens de oorlog hadden de Duitsers de oude haan samen met de klokken meegenomen. En vrienden hadden hem ooit uitgelachen om het vergulde wereldbolletje dat sedertdien op de torenspits zat. Zojuist heb ik hem een dankbetuiging geschreven.