Een regen van rozeblaadjes

[p. 79]

19.

Toen Hannes die namiddag weer in ‘Arcadia’ kwam, trof hij daar alleen broeder Joost. Pater Willem was met de autobus vertrokken, en de anderen waren gaan zwemmen in het Albertkanaal. ‘Jasmine óók?’ vroeg hij onthutst.

‘Ja,’ beaamde broeder Joost glunderend. ‘Zijzelf stelde de anderen voor te gaan zwemmen. Ik denk dat ze van haar angstcomplex verlost is.’

Omdat hij niet wist wat te doen, slenterde Hannes de straat op. Op het terras van ‘De Vlierboom’ was een groep gepensioneerden neergestreken. Dicht bij elkaar gekropen in de schaduw van de zonneschermen zaten ze te snoepen en te tateren. Hannes liep naar de dijk van het Albertkanaal. Heel hoog in de lucht genoten vier meeuwen van de termiek. De studenten waren met een gele bal aan het spelen bij een soort van aanlegsteigertje. Van Jasmine en Nico was geen spoor te ontdekken. Wellicht zaten ze in ‘De Vlierboom’ bij een frisdrankje. Het speet Hannes dat hij geen zwembroek bijhad. In het water moest het nu goddelijk zijn. Hij deed zijn schoenen en kousen uit, daalde voorzichtig het betonnen talud af en ging op de bemoste boord zitten. Enkel op de uiterste rand gezeten kon hij met zijn voeten bij het water. Glimlachend sloeg hij de uitgelatenheid van de studenten gade. Wielertoeristen zoefden voorbij, auto's glommen op de brug in de verte, aan de overkant werd een motorboot te water gelaten... Enkele sinaasappelschillen toverden regenboogkleurige kringetjes op het groene water. ‘Een stukje, Hannes?’ vroeg Erwin met een gepelde sinaasappel in de hand.

‘Dank je!’ riep Hannes. ‘Waar zijn Jasmine en Nico?’

‘Ginder!’ Erwin wees met de sinaasappel naar de overkant. Hannes stond geschrokken op. Het Albertkanaal was hier meer dan honderd meter breed. Met boven de ogen geluifelde handpalm tuurde hij naar de overkant. De motorboot trok juist een waterskiër op uit het water. En toen zag hij hen: ze zaten naast elkaar op de betonnen boord langs het

[p. 80]

water. Een vreemde onrust maakte zich van hem meester. Alleen geoefende zwemmers konden met gerust gemoed een zo brede waterloop oversteken. En was Jasmine wel geoefend? Hij wuifde in hun richting, maar ze zagen hem niet of deden alsof. Mismoedig ging hij weer zitten en stak een sigaret op. Erwin kwam naast hem staan. ‘Vind jij dat niet gevaarlijk?’ vroeg Hannes.

‘Nico is een puik zwemmer,’ antwoordde Erwin. ‘En Jasmine zwemt ook behoorlijk.’

‘Wiens idee was het om het kanaal over te steken?’

‘Nico's. Hij daagde Jasmine uit, maar ze heeft de proef glansrijk doorstaan!’

‘Half,’ opperde Hannes.

‘Wat bedoel je?’

‘Ze moeten nog terugkeren.’ Hij gooide de sigaret in het water. ‘En wat zou er gebeurd zijn, indien ze zichzelf overschat had?’

Erwin haalde nonchalant de schouders op. ‘Nico is een goed zwemmer.’

‘Ook een goed redder?’ Hannes lachte droog. ‘Ik vertrouw hem niet.’

Zijn achterdocht maakte Erwin duidelijk zenuwachtig. ‘Hoe dat?’

‘Ik dacht dat jullie Jasmines lijfwachten waren...’

Erwin begreep het nu. Hij stak twee vingers in de mond en begon doordringend te fluiten. Het tweetal aan de overkant stond op en wuifde. Erwin maakte grote gebaren in de richting van de brug, maar Jasmine en Nico begrepen hem niet, integendeel: ze doken gelijktijdig in het water.

‘Ja...’ zei Erwin berustend. ‘Enfin... Ze zijn oud genoeg om te weten wat ze doen. Ik ben ten slotte hun hoeder niet.’ Op zijn beurt dook hij, om weer naar boven te komen tussen zijn stoeiende vrienden.

Hannes probeerde in het kabbelende en blikkerende water het hoofd van Jasmine te ontdekken. Een paar maal zag hij het, en dan herademde hij telkens. Het ergerde hem een beetje dat

[p. 81]

de studenten zijn bezorgdheid helemaal niet deelden, ze dartelden en joelden bijna uitzinnig. Helge was toch van een ander slag geweest. Weer stak Hannes een sigaret op. Zijn angst was natuurlijk dwaasheid: vertoefde hij in de buurt van zwemmende jongelui, dan voelde hij zich steeds op een absurde wijze verantwoordelijk. Met Helge was hij tijdens zijn vakanties ook vaak gaan zwemmen, buiten, maar dan in de eenzaamheid, op plaatsen dus waar hij nooit zijn hachje zou moeten riskeren voor de redding van de een of andere durfal. De sigaret was helemaal doordrenkt met zweet. Hij gooide ze weg en kroop het talud op. Hij zag alleen het hoofd van Nico, in het midden van het kanaal. Waar was Jasmine? Hij reikhalsde. Nico's hoofd was nu ook verdwenen. Plotseling zag hij een arm naar iets onzichtbaars grijpen... Er was iets gaande! Het kon niet dat ze zo maar voor de lol aan het duiken waren in het midden van het Albertkanaal! Het kon zijn dat hij zich belachelijk maakte, dat hij zich aanstelde, dat hij mordicus de held wilde uithangen... maar... het kon ook te laat zijn. Als een schicht gooide Hannes zich in het water. Nog voordat hij de kilte voelde, was hij al aan het crawlen. Als razend kliefde hij door het water. Alhoewel het maximaal dertig sekonden duurde, leek het wel een eeuwigheid voordat hij... Nico bereikte. ‘Waar is ze?’ Nico wees met opengesperde mond naar overal en nergens. Hannes dook. Het water was grijsgroen, troebel... Het was alsof hij door matglas poogde te kijken. Hij trok zich weer naar boven, zwom vertwijfeld in het rond... Weer dook hij, dieper, tot waar de grauwheid duisternis werd. Zijn longen dreigden te barsten, zijn slapen bonsden... De ademnood joeg hem in doodsangst weer naar boven. Hij voelde iets... Een lichaamsdeel! Hij kwam boven, hapte naar adem, dook opnieuw... Radeloos tastten zijn handen en voeten de nevel, de nacht, de dood... af. En plotseling was ze tegen zijn elleboog. Met beide handen greep hij. Hij voelde haar hoofd, omklemde het met zijn linkerarm, klauwde met de rechterarm om weer aan de oppervlakte te geraken. Hij dreigde te

[p. 82]

stikken. In een uiterste krachtinspanning begon hij de benen uit te slaan. Hij bereikte de lucht op het uiterste nippertje... Hij gooide zich op zijn rug en begon te roeien, waarbij hij krampachtig poogde haar hoofd boven water te houden. Eensklaps echter waren er helpende handen. Hij zwom tegen de voorsteven van een boot. Twee zwaar behaarde armen namen de drenkelinge van hem over... ‘Gaat het nog?’ vroeg de stem van een vrouw. Hannes stak zijn duim op. Totaal uitgeput liet hij zich een poosje op het wiebelende water drijven. Toen hij de motor van de boot hoorde aanslaan, gooide hij zich om en begon hij met een trage schoolslag naar het aanlegsteigertje te zwemmen. Nico zat totaal verslagen op de betonnen boord te rillen. De boot legde aan. De studenten tilden Jasmine eruit en droegen haar de dijk op. Daar stonden verschillende wielertoeristen nieuwsgierig te kijken. Een lijkbleke Wolfgang hielp Hannes uit het water. ‘Proficiat,’ stamelde hij. Moeizaam sukkelde Hannes het talud op. Een immense onverschilligheid maakte zich van hem meester. Hij hoorde iemand vreselijk braken, vermoedde dat het Jasmine was, maar wilde niet gaan kijken. Erwin klopte hem op de rug, de student met het bijna albasten gezicht eveneens. Hannes raapte zijn schoenen en kousen op, en wankelde verder. Het gloeiende asfalt deed deugd onder zijn voeten. Toen hij de dijk afdaalde, kwam een auto van de rijkswacht naar boven gereden. Hannes liep gewoon verder. Het was verboden in het Albertkanaal te zwemmen, maar iemand eruit redden was beslist toegelaten. Vanavond vertrek ik naar huis, dacht hij bitter.