Een regen van rozeblaadjes

[p. 11]

3.

Het was zeven uur toen hij wakker werd. De fles jenever en de halve fles cognac van de voorbije nacht hadden dan toch hun uitwerking niet totaal gemist. De zonnestralen schoten nu aan zijn kamer voorbij. Het geraas van wagens op de Boudewijnautosnelweg en het getjok van boten op het Albertkanaal klonken bijna vredig. Op zijn borst lagen de brieven. Hij haalde diep adem en opende de eerste...

Rostal, 20 juli 1983

Pa,

Ditmaal heb ik geboft! Het is hier fantastisch! Toen Reg en ik verleden maandag in Herentals uit de trein stapten, stond Koenraad Huygen, de assistent van professor Colemont, ons op te wachten. Hij bracht ons met zijn jeep naar het tentenkamp in Rostal. We werden entoesiast verwelkomd door misschien wel zeventig amateur- en aspirant-archeologen. Ze komen van overal: uit Limburg, Brabant, Oost- en West-Vlaanderen, én Nederland zelfs. Het kamp is opgeslagen in de buurt van de ruïnes van een oude priorij. In de namiddag van dezelfde dag reeds stonden wij (behalve de meisjes dan) met ontbloot bovenlijf sleuven te graven in de siertuin van een villa in het dorp. Die villa is onlangs de eigendom geworden van de eigenaar van een aantal regionale warenhuizen. De man is een mecenas, anders zou hij zijn gazon en zijn bloemenperken niet laten verwoesten. Eén sierboom, een trompetboom, moesten we laten staan. Nu hopen we maar dat de vondst van de eeuw zich niet precies daaronder bevindt. Gisteravond zijn Reg en ik zonnebrandolie gaan kopen bij de apoteker. Onze ruggen zagen paarsrood. Aan het kapelletje van de Sint-Lambertusheide was een ganse familie aan het lindebloesems plukken. Wij hebben flink geholpen. Vandaag was de aardappelpuree aangebrand. We hadden echter zulke honger, dat niemand een aanmerking maakte. Reg en ik gaan dadelijk weer naar de Sint-Lambertusheide.

[p. 12]

Die lindebloesemplukkers durven niet in de bomen kruipen. Ik reken er stellig op dat je in de eerste week van augustus - dan heb je toch vakantie, nietwaar? - eens naar hier komt. Voor je ‘Toeristische Reisgids voor de Kempen’ kun je Rostal trouwens onmogelijk links laten liggen. Overwerk je intussen in 's hemelsnaam niet!

Veel liefs!

Helge.

Hannes vouwde de brief weer op. Hij was inderdaad van zins geweest tijdens de eerste week van augustus de ‘Pallieterlandroute’ te verkennen. 's Avonds had hij dan telkens met Helge kunnen samenzijn. Hij had zich voorgenomen de jongen eens extra te verwennen. De tweede brief was iets langer...

Rostal, 24 juli 1983

Pa,

Vandaag had ik een brief van je verwacht. Maar je zult het wel weer te druk gehad hebben, zeker? Ik las in ‘De Morgenster’ je artikel over de ‘zure regens’. Professor Colemont vond het ook goed, hij was het gloeiend met je eens. Intussen kennen onze opgravingen een zeer suksesrijk verloop. Gisteren wemelde het hier van de journalisten. Eén van hen, ook zo een doorzetter, deed me sterk aan jou denken. Enfin, voor de ernstige kranten zal deze kluif wel niet vet genoeg zijn... Je weet dat Rostal ooit een belangrijke Romeinse nederzetting was. Reeds vroeger werden hier de resten van een tempelcomplex, een badgebouw, een pottenbakkerij, een limonietverwerkingsbedrijf, waterputten en afvalkuilen blootgelegd. Nu zitten we in het midden van de eigenlijke vicus, waardoor een prachtige weg loopt. Vanochtend ben ik van delver tot tekenaar gepromoveerd. Ik werk nu met een lintmeter, kleurpotloden en papier. Ik heb Reg voorgesteld af en toe mijn plaats in te nemen, maar hij is een koortsachtige schatgraver: hij is ervan overtuigd vandaag of morgen een

[p. 13]

gouden beeld van Mercurius te vinden... Gisteravond zijn Reg en ik bij die lindenbloesemplukkers op bezoek geweest. Die mensen wonen in een oud cafeetje vlakbij de Nete. Speciaal voor ons had de moeder appelbeignets gebakken. Reg at er zoveel van dat hij vannacht bijna krepeerde van de buikpijn. Ik geloof dat er ook nog wat anders met hem aan de hand is... Ze hebben daar drie mooie dochters. Eén van hen, Hilderose, is het mooiste meisje van de wereld, zegt hij. Ons zondagsmaal bestond uit goelasj met roggebrood. De kokkin is wat te gul geweest met de specerijen, want bijna iedereen is nu op zoek naar lafenis in het dorpscentrum. Reg en ik gaan zwemmen in het Albertkanaal. Ze hebben nu ook ontdekt dat ik mijn gitaar bij me heb. Vanavond wordt er een vuur aangelegd, en dan moet ik zingen. Nog achtmaal slapen, en dan kom je dus naar hier... hoop ik. Er is hier een restaurant met een zeer appetijtelijke spijskaart: kip met slierasperges, gebraden duif met erwten en aspergepunten, konijn met ajuin, fazant met witlof en abdijbier... Ik hoop dat het water je nu in de mond komt.

Tot binnenkort!

Helge.

Hannes schudde zacht het hoofd. Gelukkig zond ik hem die duizend frank, dacht hij. Wat zou Helge toen gegeten hebben? Konijn wellicht... In zijn brieven vanuit de kostschool vermeldde hij meermaals dat hij trek had in konijn... zoals zijn mama dat placht te bereiden, en dat was met ajuin. De derde brief was waarschijnlijk in het halfduister geschreven, want het handschrift was abnormaal groot en de letters leken op glijbaantjes te zitten.

Rostal, 27 juli 1983

Pa,

Telkens als de postbode geweest is, word ik door de anderen medelijdend gadegeslagen. Als jij niet spoedig wat van je laat horen, gaan ze me hier behandelen als een verlaten

[p. 14]

weeskind. Oorspronkelijk was ik van zins pas morgen te schrijven, maar daarjuist schoot het me te binnen dat je mijn brief dan misschien niet meer ontvangt vóór het weekeinde. Professor Colemont en zijn assistent schijnen zeer tevreden te zijn over mij. Gisteren werd ik publiekelijk geprezen. Ik blijk een geboren registrator te zijn. Nu hoop ik maar dat ze daar over enkele maanden in Leuven ook zo over denken. De avond rond het kampvuur verleden zondag werd ook een meevaller. Nog nooit heb ik zoveel sukses gehad met mijn liedjes. Hilderose, Sigrid en Doris - je weet wel: de lindebloesempluksters - waren ook aanwezig. Reg en ik hebben hen naar huis gebracht. Op de brug over de Nete werden we lastiggevallen door een bende motorrijders: jonge snoeshanen met tatoeagefiguren op de ontblote borst. Toen één van die knullen op me inreed, kon ik me meester maken van zijn helm. Dat onding heb ik dan maar in het water gegooid. Omdat de bestuurders van enkele opgehouden auto's toen begonnen te toeteren, maakten de gemotorizeerde helden zich uit de voeten. Vooral Sigrid lijkt mij een merkwaardig meisje. Ze studeert voor onderwijzeres in Herentals. Maar ik ben niet verliefd, hoor. Wees maar gerust. Zie je mij elke week al naar Rostal trekken om daar te gaan vrijen? Echt geboeid word ik alleen maar door de sporen die de Romeinen hier achterlieten. Weet je dat het hier in het dorp bijna als een statussymbool geldt dat op de schoorsteenmantel of op het buffet het een of ander relikt van de Romeinen prijkt? Reg legde daarstraks een blauw glazen flesje bloot. Professor Colemont zei dat het een tranenflesje was. Ik verwacht je ten stelligste in de loop van toekomende maandag. Overdag zit ik in de vicus, 's avonds blijf ik dan wel in het kamp. Afgesproken?

Je zoon,

Helge.

‘In Rostal hebben tweeëndertig jongelui een motorrijwiel,’ had de kommandant van de rijkswacht gezegd. ‘Elk van hen

[p. 15]

hebben we verhoord, afzonderlijk. Niemand was bij dat incident op de Netebrug betrokken. De dochters van Dirk Vanroy hadden trouwens niemand herkend. In de Kempen hoor je nog zelden van motorrijdersbenden. De prokureur des Konings van Turnhout heeft de delikten van dergelijke belhamels steeds voorbeeldig bestraft.’ Hannes stak de brieven weer in zijn portefeuille. Op dat ogenblik werd in de tuin een bel geluid. Waarschijnlijk werd het avondmaal opgediend. Huiverend richtte hij zich op. Hij had geen honger. ‘Wie bij het vuur zit, is nooit totaal eenzaam,’ had pater Willem gezegd. Hannes besloot naar de oude bakkerij te gaan.