Het koekoeksspog

(1978)–Robin Hannelore– rechtenstatus



[pagina 63]
Zeven canzones om te lezen bij een fles Kempense jenever op zwarte aalbessen I Met in mijn zak het zaad Van doornappel en gaspeldoorn Van korenbloem en maankop Met in mijn zak het zaad Van bernagie en akelei Van beredruif en wegdistel Zo trek ik door de herfst Dit is de zaaitijd van de goden Het bestendigen van het paradijs Zo voel ik me echt een dichter In een tijd dat de loslippige mens Slechts dood en vernieling zaait Met in mijn kop het zaad Van goedheid en weemoed Van tederheid en liefde Met in mijn kop de sporen Van de eenvoud der varens Van de zachtheid der honingzwammen Zo trek ik door de herfst In een tijd dat de voorbeeldige mens Slechts ijzer vlecht en beton stort.
[pagina 64]
II De dichter een schuwe hospitarius Met gruwzaam zwarte vingers Na het plukken van de geschubde inktzwam De dichter een droomverloren minnaar Met ongelooflijk zachte vingers Bij het strelen van de fluwelen regenboogzwam De dichter een rare kwibus Met onhoorbaar voorzichtige voeten Tussen de muizeoortjes en de zwavelkopjes Zie hem lopen met de hoeven van Pegasus Twee grotesk verdroogde tondelzwammen In de wurggrepen van zijn armen De dichter op de knieën voor De ineengevloeide kleuren van de vliegenzwam De stank van de phallus impudicus De dichter in aanbidding voor De roodgouden wantsen die Samentroepen rond hun bosgod De dichter huiverend van eerbied Voor de dichters die zulke naamgeving Op grond van gelijkenis bedachten Zie hem lopen zo mensonterend Alleen en aldoor wenkend op niemand Om de kroonjuwelen van de aarde te bewonderen.
[pagina 65]
III Nu de rupsen dezelfde kleuren kiezen Als de bladeren waarop ze leven Zoals de mensen ongeveer Nu de konijnen vol myxomata Goedaardige gezwellen opgebouwd uit slijmweefsel Op zoek zijn naar hun uitgezworen ogen Nu de laatste vossen hondsdol moeten zijn Om verdelgd te kunnen worden Komkommernieuws voor de kranten Nu loop ik te leven naar de signatuurleer Noten voor de hersenen eikels voor het hart Longkruid leverkruid klierkruid Nu de mensen hun territoria afbakenen Niet met gezang zoals de roodborstjes Maar met bloed en pijn en dood Nu de mensen de laatste reeën schieten Omdat een ander het anders toch doet En voor de zilverlingen van de zwijnjakken Nu de mensen al zo gedegenereerd zijn Dat ze spreeuwen dynamiteren En hun kinderen Turkse tortels leren schieten Nu ben ik blij dat ik als een spanrups Van blad tot blad kan kruipen Om vloekende verkettering te vreten in het papier.
[pagina 66]
IV Wie zie je nog verkleumd op een veldweg Het paarsrood loof van een koolraap draaien En de tanden zetten in de ranzige vrucht Wie zie je nog een goudrode wortel uitrukken Schoonmaken in het natte herfstgras En knabbelen het zoetreukige geheim Wie zie je nog in het tintelende vriesweer Zomaar te velde spruitjes plukken En dromerig fijnmalen het laatste groen Echt is niets of niemand meer Alles wordt ingeblikt ieder loopt er kunstmatig bij Zelfs de bronst van het rund wordt het zwijgen opgelegd Wie hoor je nog godverloren fluiten langs de weg Of tegen zichzelf praten de vertederende eerlijkheid Van de mens die zichzelf instinktief verkent Wie ruikt nog naar de potstal de motteballen De haring de appelbeignets de frieten in het vet Van het zwijn opgespalkt op de ladder in de gang Wat smaakt nog naar de glinsterende pekel De dragon de aardappelbloem de smout Of het moederlijk geurige rivierwater van toen Verdwenen is het allemaal samen met de gezelligheid Van het vuur in de huiskamer en het wasgoed Dat van het kruis tot aan de kardoeshuls te drogen hing.
[pagina 67]
V Besef je dat het graven van kuilen tegenwoordig Al bijna hetzelfde is als gedichten schrijven Maar veel verrassender en goddelijker Dringt het tot je door dat honderdjarige zaden Van verdelgde begraven en vergeten planten Als bij toverslag vuur vatten en groei en bloei Wist je dat de nederigste mens de grondwerker Zo hemeltergend spelen kan met de dood En met de naamloze schoonheid van het hiervoormaals Als je dit weet mijn liefste als je dit weet Dan gun je de steenslakken de steenmossels hun pretje Dan bekijk je de grafdelver met andere ogen Geloof je niet dat het leven geheimzinniger is En eeuwiger dan wat je vooralsnog geloven durfde Sluit dan je boeken en kom met me mee Twijfel je aan je eigen hachelijk voortbestaan Dan gaan we op zoek naar het vliegend hert Of de geur van de rozeboktor tussen de wilgen Meen je dat alles terdoodveroordeeld is Dan luisteren we naar de goudhaantjes de sijsjes Die de herfst een duizendjarige klankkleur schenken Als je dit weet mijn liefste als je dit weet Dan houd je de kleinste diertjes wakker in je lijf Dan wordt elke ziekte een oorlog die je glimlachend wint.
[pagina 68]
VI De boer die in de winter Zijn onbeholpenheid ophoopt Zijn dromen opkropt De boer die in de lente Een gierend orgasme is Een robot van god De boer die in de zomer Tussen zon en water Een draaikever is Bij hem vergeleken ben ik Feitelijk niets en niemand Een zaaier van dood zaad De dichter die in de winter Zijn woorden liefkozend ophoopt Zijn liefde woordenloos opkropt De dichter die in de lente Een waanzinnig orakel is De zot van god De dichter die in de zomer Tussen zon en water Een lege kokon met lange poten is De boer en de dichter worpsgewijze Nog één vergelijkingspunt vind ik De boer zieltoogt eveneens.
[pagina 69]
VII De mist onttrekt de herfst aan het gezicht Maar heeft geen vat op de zang van het roodborstje Op de oude geur van zalf en balsem Het gistende fruit benevelt beroest het vernuft Maar wakkert trage gevoelens aan Aanvaarding mildheid liefde Zo is het najaar een tranerig vervagen Van grenzen kleur geur smaak en geluid Tussen werkelijkheid en droom Zo is het najaar een obsederende herhaling Telkens weer een zich inspelen Op teleurgang en dood De winter wordt een traag bezinken Een rijpend opstijgen van helderheid Boven verrotting en droesem De winter wordt een voze rust Voor ziel en zintuigen Die onmerkbaar in hun botten broeien Zo komen wij weer de koude te boven Ook het bedrog van klamme suikergrein Morgen vliegen de bijen weer uit.

Vorige Volgende

Zeven canzones om te lezen bij een fles Kempense jenever op zwarte aalbessen