Het koekoeksspog

[p. 42]

Ik begrijp niet waarom de nachtzwaluw nog wil zingen in de Kempen

Op een pad vol wolgras en kaardebol
Stond ik vanmorgen oog in oog met een ree
Ik hield de adem in mijn borst zwol
De zon doordrenkte de lucht met kamilletee

Haar zintuigen versteenden geelbruin haar
Ik had angst om haar angst aan te jagen
We vluchtten in paniek voor elkaar
Zij wellicht uit angst voor mijn versagen

Dit was het eerste levende gedicht
Van die omvang dat ik zag dit jaar
Mooier bestaat er godin noch god

Tussen kikkers en steenuiltjes een schicht
Onder de maan met haar groene staar
Valt vandaag of morgen toch weer het schot

Geen poëzie overleeft hier haar lot.