Het koekoeksspog

[p. 31]

In het spoor van het eerste koolwitje

O mensen ik ben weer zo
Bruinrood als de katjes van de kanada's
Geelgroen als de blaadjes van de wilgen
Roekeloos als een nest jonge konijnen

Ik grijp mijn hond bij een oor
En likkebaardend maakt hij kennis
Met de naïeve poëzie van de grond
Van het hol erin met de angst
Van het moederkonijn

Sadistisch ben ik ook
Bij de heldere sloot roestrood van ijzeroer
Slaat een muskusrat haar achterlijf
En haakt zich in de bodem
En stuwt wolken korrelig slik op
Om zich te vermommen
Zolang mijn bewonderende aanwezigheid duurt

Ik ben een mens een minnaar
Een redeloos schepsel
Een zinloze parasiet van de lente.