De heksenvlecht

[p. 86]

Gedicht om in een sloot te drenken en dan op mijn voorhoofd te leggen

Ik ben aan het leren zeer traag te leven,
de vleugelslag van een blauwe reiger.
Het zonlicht vloeit zo door eikendreven.
Ik denk niet meer, ik voel, én weiger

langer deel te nemen aan de rupsenplaag,
want kaalvreten doen ze alles, de mensen.
Ik ben een veldiep op de hoek van een haag
en heb in feite geen andere wensen

dan hier te staan en sterren te tellen
of te kreunen van heel stil genot.
Ik voel mijn ruime takken zwellen.

Ik ben vervuld van haar en ook van God,
zonder dat ik me verder nog wil kwellen.
Ik ben tevreden en berust in mijn lot.