De heksenvlecht

[p. 26]

Memoranda voor mijn kleindochter Dagmar

I

Ik beloofde dat ik hem zou vangen,
de kikker met het rode jakje,
speciaal voor haar. Met appelwangen
luisterde ze, en maakte reeds een bakje

om dit sprookjesdier in te zetten.
En wat hij graag at, wilde ze weten,
tomaten, spinazie of kroketten,
en of hij ooit iemand had gebeten.

Als oom Don vroeger begin ik te liegen
en absurde dingen te vertellen.
Hij poogde me altijd weer te bedriegen,

liet me zelfs naar de Graaf van Halfvasten bellen.
En toch ben ik hem erg dankbaar gebleven:
hij bracht de romantiek in mijn leven.

[p. 27]

II

Telkens als ik met haar in de tuin loop
om ze te strelen of te happen in
Clapps' favourite, de schone van Boskoop;
telkens als ik het sap van haar kin

wrijf en haar leer blij te zijn
om de kleur van een pere- of appelblad,
om de geur van de wilde komijn,
om de aanwezigheid van een vuurpad,

besef ik: het leven is de moeite waard
als elkeen in zijn eigen boomgaard
een stuk van het aards paradijs herkent

en stilaan aan de eeuwigheid went,
want wie in het kleine het grote ziet,
zal zeker nooit sterven aan liefdesverdriet.