De heksenvlecht

[p. 20]

Dialoog van een schizofreen

Op zoek naar de zwarte toorts
in de troosteloze biotoop
(planten zoeken is een koorts,
een nooit vervulde hoop)

van een verroest treinspoor,
een kwarteeuw in onbruik,
komt alles mij weer anders voor:
het is alsof ik spurrie ruik,

de siroop van suikerbiet,
een ham vol bruin roet.
De kadans van de trein brengt een lied,
een lach, een oude groet

en - ach, ik weet het wel -
in roest en sintels loopt het verdriet
van ons leven parallel.
En scheiden kunnen we niet.

We gaan samen naar de hel.