De heksenvlecht

[p. 5]

Robin Hannelore, vijftig jaar natuurliefhebber

Zoals uit deze bundel blijkt, is Robin Hannelore na negen jaar onderbreking weer teruggekeerd naar zijn oude liefde: de poëzie. Uitgever Joris Lombaerts van De Roerdomp kon de schrijver naar aanleiding van diens vijftigste verjaardag bezwaarlijk een beter geschenk aanbieden dan de publikatie van deze verzameling honderd nieuwe gedichten.

Vijftig jaar is een hele tijd. Sinds zijn geboorte op 21 maart 1937 te Pulle in de Antwerpse Kempen is en blijft Robin Hannelore verbonden met zijn geboortestreek. Men hoeft van hem slechts enkele gedichten te lezen of een willekeurige roman ter hand te nemen om zich daarvan te vergewissen.

Is Robin Hannelore dan een pure heimatschrijver? Het antwoord luidt: ja en nee. Akkoord, de auteur zoekt zijn inspiratie in de naaste omgeving, maar de thematiek van het geschrevene overstijgt vaak de pure anekdotiek en het plaatselijke belang. Trouwens, waren onze ‘grote’ auteurs van destijds - Stijn Streuvels, Felix Timmermans en zelfs Louis Paul Boon, om er enkele te noemen - in de grond ook geen streekschrijvers?

Robin Hannelore bevindt zich dus in goed gezelschap als schepper van romans, novellen en verhalen. Maar ook als dichter heeft de Kempenaar zijn sporen verdiend, sinds hij in 1958 debuteerde met de bundel ‘Waan en Pijn’. Verder werden in 1968 ‘Raka’ (1966) en in 1977 ‘De Kempense Brandbrieven’ (1974) bekroond met de Prijs voor Poëzie van de Provincie Antwerpen. ‘De Heksenvlecht’ (1987) is meteen de zestiende poëziebundel van deze rhapsode.

Stond Robin Hannelore in zijn beginjaren als dichter en prozaïst bekend als een rebel en een heibelschopper in het ‘Land der Vlaamse Letteren’, dan treffen we sinds een vijftiental jaren een mildere

[p. 6]

kunstenaar aan die zich meer en meer verzoend heeft met de wereld, de anderen en... zichzelf. Niettemin blijft een welgemeend ‘menselijk’ engagement nog steeds primeren in zijn literair werk. Dat laatste draagt trouwens bij tot de authenticiteit van zijn schriftuur.

Wie de honderd gedichten van ‘De Heksenvlecht’ leest, zal ook hier weer getroffen worden door Robin Hannelores poëtische zeggingskracht, welke gestoeld is op een verfijnd aanvoelen van wat de natuur en het leven aan broze schoonheid en ongereptheid bieden.

Zijn vertrouwdheid met de fauna en flora, alsook de volkse eenvoud van de Kempen, uit zich eveneens in het taalgebruik, dat een weelde aan specifieke woorden bevat. In het gedicht op blz. 89 van deze verzameling zegt hij trouwens:

Ik geloof in sappige woorden
die vol zaad zitten, én kiemkracht,
en die uitgejubeld worden
door de eeuwen der eeuwen
in gedichten, gezangen en gebeden.

Kortom, het doet de mens van deze tijd goed een dichter te ontmoeten die het geloof in de toekomst, gebaseerd op het goede van de tradities uit het verleden, nog niet verloren heeft. We wensen de talrijke lezers dan ook veel genoegen met de lectuur van Robin Hannelores nieuwe gedichten, die op een treffende wijze geïllustreerd werden door zijn vriend Achilles Cools. Als de Kempische natuur deze twee kunstenaars niet had, zou ze er meteen ook een stukje armer uitzien.

JAN VORSSELMANS