Snelheid is betrekkelijk, zoals veel
Ik weet niet meer wat voor een merk het was, maar achterin zaten twee kleine jongetjes, het zou een tweeling geweest kunnen zijn van 5. Ik zat er op m'n Black Knight achter, we reden ruim 160. Ik ging 'm toen passeren. Het was een dubbele verkeersweg. Ik had me heel plat op de tank gelegd (hoewel m'n winterjasje met als een fuik staande capuchon daarbij niet de snelste kleding is, windzak is eigenlijk beter gezegd) en rustte met m'n hoofd ongeveer op het instrumentenbord (de Black Knight heeft 'n soort van instrumentenbord om het stuur gebouwd) met mijn gezicht naar het interieur van de wagen gewend. Ik zag dat er geen voertuigen in zicht waren en concentreerde mij (blijkbaar) alleen op de afstand van ongeveer een meter die ik van de auto moest houden.
Pa hield de weg wel in de gaten, nam ik aan. We gleden rustig voort. De wagen kon blijkbaar niet harder maar ik passeerde rustig het kamertje op wielen rechts van me. En onvergetelijk zijn de vier ogen, de twee dromerig-verblufte snuitjes van die tweeling(?) die daar links van hun een meneertje op een ‘brommer’ hun snelle Pa, hun snelle Fiat, Audi, Ford, Opel of wat was het - nee Audi was het niet maar in die doosjes zit ook wat in - hun snelle droomkamertje, zagen voorbijglijden. Een meneertje dat, rustig, alsof hij op een bank lag, ironisch en bewonderend naar hun keek.
Auteursrechtelijk beschermd