Het bevel van Cupido

Den Minnaer verweckt sijn’ Vrijdtster tot weder-minne.

Stemme: Je voy toute la nuit.

THaumantis mijn’ vrindinn’,
Vooghdersse van mijn’ minn’!
Wiens soet ghelaet
Verwint mijn’ hert’ en sinn’,
En alle schoonheyt verr’ te boven gaet:
Mijn’ aerdtsche Af-godinn’
Verkeert uw’ zeden,
Drinckt med’-dooghen in:
Het is wel reden

[p. 17]

 

Dat ghy my heden

 

Weder-minne draeght,

 

O vrindelijcke Maeght!

 

2. ’t En is geen’ korten tijt

 

Dat ick u hebb’ ghevrijt,

 

U hebb’ gheviert:

 

Dat ick met alle vlijt

 

Hebb’ uwen lof door menigh dicht verciert:

 

En ghy noch even-wel

 

Spot met mijn’ jonste,

 

En blijft even fel:

 

Noch minn’, noch konste,

 

O alder-schoonste!

 

Soo veel wercken kann,

 

Dat ghy my kiest voor man.

 

3. Soo ghy den Adel mindt,

 

Ick ben een edel kindt

 

Ghelijck als ghy:

 

En soo ghy zijt ghesint

 

Op gelt en schatten, die hebb’ ick oock by:

 

Al wat ghy wenschen meught

 

Sal ick u gheven,

 

(Soo ghy my verheught)

 

Wy konnen leven,

 

En daer beneven

 

(Soo het u ghelieft)

 

Van alles zijn gherieft.

 

4. Ick weet dat uw’ Galant

[p. 18]

 

(Die door uw’ minn’ oock brant)

 

Veel praet van my,

 

En dat den valschen quant

 

U doet ghelooven dat ick elders vry:

 

Nochtans uw’ minn’ alleen

 

Wil ick verwerven,

 

‘k En soeck anders gheen:

 

Moet ick die derven

 

Soo moet ick sterven;

 

‘k Leve (soo ghy wilt)

 

Oft val door Clothos schilt.

 

5. En soo de bleecke doot

 

My ruckt na Charons boot,

 

Sal mijnen gheest

 

(Die ghy van ’t lijf ontbloot)

 

U komen maken dagh en nacht bevreest;

 

‘k Sal in de duysternis

 

U komen plaghen,

 

(Houdt het voor ghewis)

 

Om dat mijn’ daghen

 

My zijn ontdraghen

 

Door dijn stuer ghemoet,

 

Het welck my sterven doet.