Veerstraat

[p. 59]

De bron

Het regent en ze denkt: door op deze heuvel
in dit beukenbos te staan, sta ik op neerslag

die in ongeveer tachtig jaar omlaag zakt,
op grond die traag en bestendig

de weerslag van onze activiteit beheert:
het zure, het lood en de polychloren.

Ze vraagt zich af of het naïef is te menen
dat het nog steeds kan: dat in het water

zakkend langs keutels, botten en houtrot,
zakkend langs het gebrokene,

het zure verzacht wordt en dat het lood
wordt afgezet langs de paden

van de schimmeldraden. Het is iets
dat ze niet ziet, iets dat ze goed noemt,

stevig genoeg om op te lopen.
Ze daalt af en zoekt het lek in de heuvel,

zoekt de plaats waar een geluid ontstaat;
de ritseling die ze nu het regent niet hoort.