Veerstraat

[p. 31]

Op een wintermorgen

Onwillig ochtendlicht. Joy ligt op sterven.
Kou bindt de zon aan de grond en maakt
de hemelkoepel strak en dun. Alles

verwijdert zich; zie je dan niet
dat de muren wijken en de balken ontzetten?
De huizen aan de overkant ijlen weg,

stadsbussen verdwijnen om de hoek
en hoor je dan niet in de verte het suizelen
van ontbrekend blad in afwezige wind?

Het is zo eenvoudig je adem te verliezen
in lucht die de substantie mist
om de dingen bij elkaar te houden.

Joy krijgt morfine en wordt bediend,
ze ligt tussen ontvangen en geven,
sterft, is al gestorven.