Veerstraat

[p. 23]

Kuierend de dagen

Traag ontwaak ik deze oude morgen.
De winter maakt de wereld klein en sluit
me op in grijs dat zich naar zwart voegt.
Ik staar in lege ogenblikken;
nevel morrelt aan de uren

over een vesting van stilte.
De breking van het licht verschuift
voorspelbaar en een fijnmazig net
van druppels vangt mijn tuin
waarin het sterven zich verbindt

met bomen die hun verdorde blad verwierpen,
onkundig van een ontwerp van jonge
scheuten dat zich klaarlegt, zoals
mijn lichaamscellen onmerkbaar
beslissen over afbraak dan wel opbouw.

Geringe wind verstoort het doezelen
van het binnenwaartse. Hij blaast een klein
besef aan van het grommend beest dat voortwil
om de stilstand te vertrappen,
het kuieren van de dagen te breken.