't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom

XXXV. Gezang ter onderwyzinge, over de liefde die wy onzen Naasten, en zelf onzen Vyanden schuldig zyn.

Op de zangwyze van de LXII Psalm. P. 50.

Dat Godt de Schepper zy bemint,

[p. 87]

 

 

Met hart en ziel, in 't hoog bewint

 

Van hemel, aarde, doodt en leven.

 

Dat hy bemint zy zonder maat:

 

Maar datw' ook, vry van allen haat,

 

Den menschen liefdeblyken geeven.

 

2   Datw' yder, zonder mom, of schyn,

 

Ten dienst gelyk ons zelven zyn,

 

Zoo onze vrienden, als bestryders.

 

Dat onze liefde zy oprecht

 

Die ons aan onzen naasten hecht;

 

Als Iesus volgers en belyders.

 

3   Laat ons, naar 't Evangeli woordt,

 

Hem zelf, die onze rust verstoort,

 

En ons vervolgt, steeds liefde toonen.

 

Laat ons ook bidden voor 't behoudt

 

Van hen, die wreevlig, boos, en stout,

 

Ons schelden, lasteren, en hoonen.

 

4   Dan toonen wy eerst met der daadt

 

Dat 's Heeren zegel op ons staat,

 

En Godt is onze Godt en Vader,

 

Wiens Zon zelf over boozen ryst;

 

Die allen zyne gunst bewyst,

 

Uit zyne milde zegenader.

 

5   Laat ons dan bidden, dat de Heer

 

Ons met zyn beeldt en gunst vereer',

 

Opdat wy naar zyn voorbeeldt leeven;

 

Hem, met een vry en blank gemoedt,

 

Navolgen in den liefdegloet,

 

Waarin wy naar den hemel streeven.