Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

De Cij Psalm.⁺

⁺HEer, hoor myn gebedt en klagen,

+ Psalm 102.

+ 1 Een gebedt des verdruck-ten, als hy overstelpt is, ende sijne klagte uytstort voor 't aengesichte des HEEREN.

[p. 353]

En 't geroep, dat gansche dagen
Uit myn harte en boezem vliet.
Och, verberg uw aanschyn niet ⁺
Voor myn leet, maar neig uw ooren,
Om myn klagten aan te hooren,
En kom myn verdriet verzagten, ⁺
Of ik moet van rou versmagten.
2 Hoor my ten benaauden dage
Haastelyk, wanneer ik klaage.
Want myn tyt, op 's levens baan, ⁺
Is gelyk de rook vergaan.
Myn verdorde schronkelbeenen,
Zyn als uitgebrande steenen
Van den haart. myn bange harte ⁺
Is als gras verdort door smarte.
3 'k Ben van droefheit neêrgesmeeten,
Zoodat ik vergeete t'eeten.
Myn gebeente kleeft aan 't vleesch, ⁺
Door myn zuchten, angst en vrees.
'k Ben, door leet en zwaare pyne,

+ 2 O HEERE, hoort mijn gebedt, ende laet mijn geroep tot u komen.

+ 3 Verberght u aengesichte niet voor my, neyght uwe ooren tot my ten dage mijner benauwtheyt: ten dage als ick roepe, verhoort my haestelick.

+ 4 Want mijne dagen zijn vergaen als rook; ende mijne gebeenten zijn uitgebrandt als een heert.

+ 5 Mijn herte is geslagen ende verdorret, als gras, [soo] dat ick vergeten hebbe mijn broot te eeten.

+ 6 Mijn gebeente kleeft aen mijn vleesch, van wegen de stemme mijnes suchtens.

[p. 354]

⁺Als een roerdomp der woestyne.
'k Schyne een uil der wildernissen,
Omdat ik uw gunst moet missen.
4 'k Zit versuft in eenzaamheden.
't Lyden dringt door al myn leden.
⁺'k Waake en leeve in ongemak,
Eenzaam, als een mussche op 't dak.
⁺'k Zie my alle dagen smaaden
Van den vyandt: 'k wordt verraaden;
Want men hoort ze by my zweeren,
Die my door hun woeden deeren.

I. Ruste.

⁺5 Ja, ik eete broodt als assche,
Als ik my in traanen wassche,
Daar ik mynen drank meê meng;
Want uw gramschap treft my streng.
⁺'k Moet, van wegen uwen tooren
En verstoortheit, schier versmooren:
Want gy hebt my zeer verheven,
Doch my weder neêrgedreven.

+ 7 Ick ben een roerdomp der woestijne gelijk geworden; ick ben geworden als een steen-uyl der wildernissen.

+ 8 Ick wake, ende ben geworden als een eensame mussche op het dack.

+ 9 Mijne vyanden smaden my al den dag: die [tegen] my rasen, sweeren by my.

+ 10 Want ick ete assche als broot; ende vermenge mijnen drank met tranen,

+ 11 Van wegen uwe verstoortheyt, ende uwen grooten toorn: want gy hebt my verheven, ende my [weder] neder-geworpen.

[p. 355]

6 Myne dagen zyn vervlogen ⁺
Als een schaduwe, voor d'oogen
Afgegaan: ik smelte als wasch,
En verdorre als nietig gras.
Maar gy, Heer, zult eeuwig blyven. ⁺
Uw gedachtnis zal beklyven
Van geslachte tot geslachte;
Want uw heil blyft in gedachte.
7 Gy zult opstaan en beschermen ⁺
't Heilig recht, en u ontfermen
Over Sion, 't geen versterft,
Als het uwe liefde derft.
Want de tydt dat uw genade
Het met uwe gunst verzaade,
Die bestemt is, wordt vernomen
Nu alreê te zyn gekoomen.
8 Want uw knechten, die vast weenen, ⁺
Hebben met het gruis en steenen
Medelyden van de stadt,
Die gy u verkoren hadt.

+ 12 Mijne dagen zijn als een afgaende schaduwe; ende ick verdorre als gras.

+ 13 Maer gy, HEERE, blijft in eeuwigheyt, ende uwe gedachtenisse van geslachte tot geslachten.

+ 14 Gy sult opstaen, gy sult u ontfermen over Zion, want de tijt om haer genadigh te zijn, want de bestemde tijdt is gekomen.

+ 15 Want uwe knechten hebben een welgevallen aen hare steenen, ende hebben medelijden met haer gruys.

[p. 356]

Kom, ô Heer, haar breuk geneezen,
⁺Dan zal 't heidendom u vreezen;
En uw heerlykheit zal ryzen,
Wyl de Koningen die pryzen.
⁺9 Als de Heer, dien wy betrouwen,
Sions muuren op komt bouwen,
En in heerlykheit verschynt,
Zoodat rouwe en leet verdwynt:
⁺Als hy zich in gunst zal wenden
Tot hen, die nu in elenden,
Gansch ontbloot, zyn neêrgezeeten,
En geen raadt noch uitkomst weeten:

I I. Ruste.

10 Als hy hun gebedt en smeeking
Gunstig hoort, in hun verbreeking:
⁺Zulks wordt eeuwiglyk gedacht
En gemeldt by 't nageslacht.
't Wordt naaukeuriglyk beschreeven,
Voor de geen die noch niet leeven,
Want zy zullen Gode loven,

+ 16 Dan sullen de Heydenen den name des HEEREN vreesen; ende alle Koningen der aerde uwe heerlickheyt.

+ 17 Als de HEERE Zion sal opgebout hebben, in sijne heerlickheyt sal verschenen zijn,

+ 18 Hem gewendt sal hebben tot het gebedt des genen die gantsch ontblootet is; ende niet versmaet hebben haerlieder gebedt.

+ 19 Dat sal beschreven worden voor het navolgende geslachte, ende het volck dat geschapen sal worden, sal den HEERE loven.

[p. 357]

Door zyn gunst gedaalt van boven.
11 Omdat hy uit d'oppertranssen ⁺
Van zyn heiligdom, vol glanssen,
Naar beneden heeft gezien,
Om den zynen hulp te biên;
Omdat hy het aartsch gewemel
Klaar beschouwt heeft uit den hemel.
Om 't gezucht van hen te hooren, ⁺
Die in dootsche kerkers smooren.
12 Opdat zy Godts naam vertellen,
En zyn' lof in Sion spellen, ⁺
Die luidruchtig, door de stem,
Klinke in 't groot Jeruzalem.
Als de volken zullen naadren, ⁺
En gezamentlyk vergaadren;
Ook de vreemde koningkryken,
Om nooit van den Heer te wyken.

I I I. Ruste.

13 Hy liet alle myne krachten ⁺
Op den weg van druk versmagten:

+ 20 Om dat hy uyt de hooghte sijnes Heyligdoms sal hebben nederwaerts gesien; dat de HEERE uyt den hemel op de aerde geschouwt sal hebben.

+ 21 Om het suchten der gevangenen te hooren, om los te maken de kinderen des doots.

+ 22 Op dat men den name des HEEREN vertelle in Zion, ende sijnen lof te Jerusalem.

+ 23 Wanneer de volken t'samen sullen vergadert worden, ook de Koninkrijken, om den HEERE te dienen.

+ 24 Hy heeft mijne kracht op den wegh ter neder ge-druckt; mijne dagen heeft hy verkortet.

[p. 358]

Hy heeft my ter neêrgestort,
En myn levenstyt verkort.
⁺'k Zeide: smoor my, door uw plaagen,
Niet in 't midden myner dagen,
O myn Godt, hoor myn gebeden,
Gy, die woont in d'eeuwigheden.
14 Nimmer zullen uwe jaaren
Door den tyt daar heene vaaren:
Van geslachte tot geslacht
Wordt uw Majesteit gedacht.
⁺D'aarde, in duisternis gwonden,
Zette gy op vaste gronden
In 't begin, en 's hemels boogen
Zyn het werk van uw vermogen.
⁺15 Deeze zullen, door de tyden,
In hun kracht verandering lyden,
En gelyk een kleedt vergaan,
Daar gy eeuwig zult bestaan.
In de hooge hemelkringen
Zalmen zien veranderingen,

+ 25 Ick seyde, Mijn Godt, en neemt my niet wech in het midden mijner dagen: uwe jaren zijn van geslachte tot geslachte.

+ 26 Gy hebt voormaels de aerde gegrondet, ende de hemelen zijn het werck uwer handen.

+ 27 Die sullen vergaen, maer gy sult staende blijven, ende sy alle sullen als een kleedt verouden; gy sultse veranderen als een gewaet, ende sy sullen verandert zijn.

[p. 359]

Alsmen een gewaadt ziet splyten,
En door ouderdom verslyten.
16 Gy, wiens jaaren nimmer enden, ⁺
Zult de hemelen omwenden,
Dat ze bryzelen als gruis,
En voorby gaan met gedruis.
Dan zultge ons met heil bekroonen, ⁺
Dat uw knechten zullen woonen,
En hun zaadt, dat gy verlichtte,
Eeuwig voor uw aangezichte.

+ 28 Maer gy zijt deselve, ende uwe jaren en sullen niet ge-eyndight worden.

+ 29 De kinderen uwer knechten sullen woonen, ende haer zaet sal voor u aengesichte bevestight worden.