Verzameling van bruilofts-versjes

[p. 21]

Zesde afdeeling.

[Als een meisje jong en zedig]

Wijze: Je ne suis qu'une bergère.
Of: Arm en nedrig is mijn hutje.

Als een meisje jong en zedig

Wordt gevrijd voor d' eersten keer,

Dan slaat zij, uit maagdenschaamte,

Hare aamninnige oogjes neêr.

't Zachte blosje van haar koontjes

Is het roosje in kleur gelijk;

Doch de vuurgloed van dat blozen

Geeft van 't minnend harte blijk.

Maar, als zij, in later stonden,

Zich als bruid vindt opgetooid,

En het blakend huwlijksouter

Met gebloemte en palm bestrooit,

Dan heeft zij niet meer ie blozen

Om de neiging van haar jeugd,

En het lonken van haar oogjes

Spelt haar echtvriend ware vreugd.

[p. 22]

 

Tedre bruid, wier minzaamheden,

 

Waard' zijn dat gij liefde wint!

 

Spreek dan vrij de taal der oogen

 

Met uw' uitverkoren' vrind:

 

Hij verstaat dit zwijgend spreken,

 

En geeft antwoord door een' lonk:

 

Maakt dat deze taàl hem duurzaam

 

Meer en meer in liefde ontvonk'!

 

 

 

Heilrijk paar! strooi telkens bloemen

 

Op uw schoone levensbaan!

 

Denk dat gij er met elkander

 

Tot haar eindperk voort moet gaan.

 

Al bedekt een luchtig wolkje.

 

Eens uw' voorspoeds-zonneschijn,

 

In uw trouwveréénde zielen

 

Moet' het altijd helder zijn!