Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers
(1679)–Aegidius Haeffacker–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Al hebben de Princen haren wensch.
WAt is 't aerdrijck o Heer, o Heer,
Dat ons vervreemt van u soo seer
Is dien troosteloosen Niet
Wel waerdig, datmen hem aensiet?
Verdienet al datmen hier vint
Te worden van den mensch bemint,
O Godt de liefde is te puer
Tot sulcken snooden creatuer.
Waerom gae ick ons herte dan,
Dat sonder u niet zijn en kan,
Hem geven tot die ydelheyt,
Die t schepsel van den Schepper leyt.
Ons ziel en weet niet van de vreugdt
Daer gy u vrienden mee verheugt,
Daerom ist dat sy ruste neemt,
In 't geen dat haer van u vervreemt.
Troost moet sy hebben ergens in,
't Sy na den geest of na den sin,
Daer zy in u dan niet en rust,
Vermaeckt zy haer in sinnen lust.
Daerom o Heer vliet ons gemoet
| |
[pagina 766]
| |
Van u, die zijt dat eeuwigh goet,
En soeckt met sijne krachten al
Te woonen in dit tranen dal.
Maer wort haer vreugt o Heer voldaen
Met in geschapen troost te staen,
Die niet en rust tot dat sy raeckt
In u, daer sy toe is gemaeckt.
Voorwaer zy rust in u alleen,
Die zijt haer eynt en anders geen,
Haer en voldoet niet wat zy vat,
Dan ghy, die zijt der zielen schat.
Als ghy de blijdschap niet en geeft,
Soo sterft de ziel waer dat sy leeft,
Al zwom sy in wellusten groot
Haer leven is en puere doot.
Geen vreughden en zijn in der tijt
Als ghy die ziel niet en verblijt
Hert-zweeren zijnt maer ende pijn,
Bekleet met valscher vreugden schijn.
Dit weet ick en beken ick nu,
Geen vreught en isser dan in u,
Die elders naer geneuchte staet
Veer uyt den wegh des levens gaet.
|
|