Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers

Noch van Penitenti'.

Op de wijse: Ecce homo, Siet aen o mensch, &c. 163.

O Godt aenhoort toch mijn geklagh,
Waer meed' ick roep tot u nacht ende dagh:
Mijn ziele schreydt sonder verdrach,

[p. 614]

 

En maeckt een bitter en treurigh gewagh:

 

Heer wanneer, wanneer sult ghy

 

Mijn bedroefde ziel maken bly?

 

Mijn benouwtheyt, Heer, is groot:

 

Hierom roep ick in mijnen noot:

 

Verweckt my van der sonden doodt.

 

Heer wanneer, &c.

 

Mijn Heer, mijn Godt, mijn saligheydt,

 

Aensiet toch eens mijne nederigheydt:

 

Toont over my bermhertigheyt,

 

Die met u blijft in der eeuwelijckheyt.

 

Arm, berooyt, van deughden bloot,

 

Seer beladen met sonden snoot,

 

Mijnen noot ick hier verthoon

 

Voor mijn 's Vaders hemelschen throon,

 

En kom als een verlooren Soon.

 

Arm, &c.

 

Mijn ziele heeft haer gout verteert,

 

Haer schoone verruw' is byster verkeert,

 

De duysterheyt haer heeft bevaen,

 

Sy is met banden der sonden bela'en:

 

S'heeft gedroncken water vuyl

 

Uyt des werelts stinckende kuyl,

 

Draf ge-eten mette zwijn,

 

Nu tot u, Heer, roept sy met pijn:

 

Waer is u kooren ende wijn?

 

S'heeft, &c.

[p. 615]

 

Ick ben niet weerdigh, Heer, voortaen

 

Mijn sondigh aensicht ten Hemel te slaen,

 

Noch by u kinders oock te staen,

 

Die met u, Heere, ter tafelen gaen.

 

Door mijn sonden veel en swaer,

 

Om de welck' ick maeck groot misbaer.

 

Dus ick bidde met ootmoet:

 

Stoot my, Heer, toch niet metten voet:f

 

Met my als met een dienst-knecht doet.

 

Door mijn, &c.

 

Laet my toch niet voort-vluchtigh zijn,

 

Verschoven, Heer, van het aensichte dijn.

 

Dat ick door 't aertrijck niet en loop,

 

En so met Cain verlies' al mijn hoop.

 

Maer aensiet ghenadelijck,

 

Dat ick maer ben stof ende slijck,

 

't Welck oetmoedigh u bidt aen:

 

Wilt my in uw' tooren niet slaen.

 

Noch tegen my in gramschap staen.

 

Maer, &c.