Het paradys der geestelijcke en kerckelijke lof-sangen, op de principaelste feest-dagen des gheheelen jaers
(1679)–Aegidius Haeffacker–
Auteursrechtvrij
[pagina 70]
| |
Op de wijse. Blydschap van my vliet, &c. | |
[pagina 71]
| |
GOdes waerden Soon
Is gedaelt van boven,
Uyt sijn Vaders throon,
| |
[pagina 72]
| |
Komt en' wilt hem loven,
Traegheyt van ons vliet,
Laet ons doch ontwaecken,
Mits nu is geschiet,
't Grootst' van alle saecken,
Godt wort 's Menschen Kint:
Hy den Mensch so mint
Dat hy laet sijn hooghste Hof.
Soo dat hy verwint,
's Duyvels listen blindt.
Komt en singht hem eeuwigh Lof.
Sou die in ons niet duren,
Siet alle Creaturen
Kennen hem als haren Heer.
Wat souden wy dan Menschen
Gestadigh doen, of wenschen
Dan dat streckt tot sijnder Eer.
Siet de Schepsels sijn,
Soo wy mogen lesen,
Vijfderley in scheyn:
Maer d'eerste van een wesen
Hebben anders niet
Tot haer selfs behoeven,
Soo men klaerlijck siet,
En wel kan beproeven,
Aen Gout, Silver, Stael,
Son, Maen, Sterren-strael,
Dese deden Christo Eer.
Goden al te mael,
't Zy van wat Metael
| |
[pagina 73]
| |
Vielen al van selfs om veer.
By Nilus, en te Romen,
Doen d'Heer was gekomen
Op de ronde aertsche kloot,
En oock de nieuwe sterre,
Brochte de drie van verre
Tot loff van den Schepper groot.
God heeft me gedeelt
Eenige twee saken,
Die by 't wesend' beelt.
Oock het leven maken,
Boomen, bloemen, kruyde,
Die in 't bloeyen leven,
Maer als sy gaen uyt
Haer tot sterven geven;
Hoort eens wat sy doen;
Dese planten groen
Toonen eer' aen onsen Christ,
In het koudt saysoen,
Bloot van 't gunt kan voen,
En omringht met sneeu en mist,
Zijn veele Roose-boomen,
By Jericho gekomen
In haer bloeyens fleur playsant;
Thebeus boom med' eerde:
Onsen Christ, doen hy keerde
Na het Egyptische lant.
Die noch boven dat
Hebben een ghevoelen
Op dees aertsche stadt
| |
[pagina 74]
| |
Roeren en woelen,
Ghelijck als daer zijn
Onverstand'ge dieren,
Doch noch meer in schijn,
Als dees twee manieren.
Os, en Esel grof,
Hun tot Christus lof
Toonen willen en bereyt,
Doen uyt 's Hemels hoff,
Hy op 't aerdtsche stoff
In een kribbe wert geleyt,
In plaets van Moeders armen,
Hem met haer adem warmen:
In dees felle koude nacht
Sien wy dees stomme beesten
Dienen hem 't aldermeesten,
Wee dan, die hem niet en acht.
Die hy heeft beplant
Met noch meerder gaven
Kennis, re'en, verstant.
Heer maeckt van dees slaven;
Menschen, ick meen u,
Om wie al de dingen
Zijn gemaeckt, wilt nu
Loff u Schepper singen,
Eert hem als uw' Godt,
Acht op schimp, noch spot,
Noch op 's vyandts quaden raet;
Treedt in 's Hemels rot,
Ende Godts gebodt
| |
[pagina 75]
| |
Goddeloos niet nae en laet.
t Was een vermaerde Heyden,
Soo wijs en soo bescheyden
Dat hy dees hoogheyt bekent.
Wy die Christenen hieten,
Laet ons niet verdrieten,
Hem te dienen tot het end.
Het onsienlijck heyr,
Dat met snelle drayen
Over 't wijde meyr,
En 't woest-wout kan zwayen!
Dat noch boven al
Klaer verstant en weten
Meer dan in 't aertsch' dal,
Heeft van d'Hooghst' geseten,
Meer als de eerste vier,
Soo dat niemant hier
By haer te gelijken is
Met een groot playsier,
Met getuygh, gezwier
Tuyghen Christi geboortenis
Met haer sang sy betoogen:
Loff zy Godt in den hoogen,
Laet ons soo na Christum gaen:
Dat wy moghen hooren
Komt hier mijn uytverkooren
En niet droevigh blijven staen.
|
|